"Ikzelf
ben er niet alleen van overtuigd dat het gehele Nederlandse justitieapparaat tot op haar nek gedrenkt is in een criminele,
willekeurige houding tegenover het publiek (en hoogstwaarschijnlijk ook tegen haar superieuren), en haar slachtoffers stelselmatig
vals beschuldigt, mishandelt, martelt, willekeurig behandelt, onder druk zet en chanteert, en zelfs doodt of aanzet tot
zelfmoord, maar ook dat het gehele autoritaire gedachtengoed, waar het strafrechtsysteem op stoelt, een uiting is van een
criminele, mens- en massaonderdrukkende, terroristische geest.
Zij allen: politiemensen, bewakers, forensisch psychiaters, rechters
en aanklagers, en de hele santekraam eromheen, maar ook hoogleraren en zogenaamde wetenschappers, mensen uit de vrouwenbewegingen,
de zorgsector, de voltallige media, politici en zogenaamde jeugd- en kinderbeschermingsorganisatie's en -instituten en
allen die deze steunen, kortom bijna de gehele maatschappij, zijn ter verantwoording te roepen voor de misdaden als hierboven
omschreven.
Ik heb daarom gemeend met eenzelfde recht en eenzelfde geweldskwotum
te mogen reageren als deze misdadigers doen, om het universieele recht te laten preveleren en de doodstraf aangeklaagd, geoordeeld
en uit te mogen voeren."
De Nieuwe Hil(l)terman
Zo zou een brief aan de Nederlandse overheid en het Nederlandse volk
kunnen eindigen na een bloedige aanslag van het Pedo-bevrijdingsfront, waarbij duizenden en duizenden doden vielen, getekend
door mijzelfe, De Nieuwe Hil(l)terman.
Ik zou mijn legers op bepaalde plaatsen het land laten infiltreren en
met geweld de wetten van het Front het land, stad na stad, opleggen en veroveren. Ik zou in die steden de schuldigen laten
oppakken en veroordelen en hun slachtoffers schadeloos laten stellen.
Ik zou, als het binnen de mogelijkheden lag, niet alleen Nederland, maar
geheel Europa veroveren, om tenslotte wereldheerschappij te eisen!
En ik zou, met dit door geweld verkregen beleg,
de maatschappij naar een rechtvaardiger niveau brengen, en daarmee niet alleen de generatie's na ons, maar de algehele mensheid
niet alleen een totalitaire levensverbetering geschonken hebben, als een junk met geweld van zijn verslaving afgebracht -met
heel veel leed maar evenveel daadkracht-, maar haar tevens veel meer kansen hebben gegeven om op intellectueel, psychologisch,
sociaal en maatschappelijk gebied ongeevenaarde niveau's te bereiken, waarvan de huidige mens totaal geen voorstelling van
kan maken.
De pacifist denkt het wezen van de mens in
een -tegennatuurlijk- geweldloos spectrum te kunnen vangen, dat waarschijnlijk alleen daar z'n eigen pacifistische grenzen
overtreedt, waar het zijn eigen onbewuste betreft, en doet daarmee de waarheid en de mens veel geweld aan.
De rechterlijke macht, Justitie en het Openbaar
Ministerie, de Nederlandse regering en hun medestanders zouden natuurlijk uit zelfbelang en machtsmisbruik -dus niet
uit een vorm van universieel gelijk en recht- hun propaganda en geweld tegen mij en mijn mensen opvoeren, en de oorlog
eventueel met hulp van Amerika proberen te winnen.
Alleen hun slachtoffers, zoals ik, zullen
dit geweld van mij verdedigen als rechtvaardig, met het argument dat ik veel meer mensenlevens zou redden dan over de kling
jagen (zij zouden daar natuurlijk volkomen in gelijk hebben, maar dat zije hier zijdelings genoemd).
De tegenstanders van mijn geweld, die hun
opvattingen met datzelfde geweld zullen proberen op te dringen, resten niet veel meer dan mij te bevechten en met propaganda
en wetten hun zienswijzen het publiek op te dringen.
Mijn hele leven lang ben ik gedreigd met geweld
en mishandeld door autoriteiten en burgers die datzelfde geweld openlijk afwijzen.
Zij hebben zichzelf een geweldsmonopolie toegeeigend,
dat alleen nog maar door een ontkenning van geweld door medeburgers en onderdanen vergezeld behoeft te gaan om schijnbaar
wettig en legaal te lijken.
Door ontkenning, verdraaiing en bagatelliseren
proberen zij het geweld dat anderen tegen mij gebruikten te verdonkeremanen, terwijl het geweld dat ik genoopt was te gebruiken
breed uitgemeten wordt teneinde mij, eveneens onder (dreiging van) geweld, op te sluiten en/of monddood te maken,
nota bene om de mensen die mij mishandelden te beschermen tegen mij. Maar ik ben niet alleen maar mishandeld.
De pedofielenhetze in de media is in feite
een grote opruiing en oproep tot gebruik van geweld tegen onder andere mij.
Wanneer een journalist vraagt aan iemand wat
hij vindt van pedofilie, en de geinterviewde zegt bijvoorbeeld: 'castreren', en de journalist zet daar tegenover geen weerwoord,
roepen interviewer en geinterviewde feitelijk op om geweld tegen mij en de mijnen te gebruiken. Wanneer een forum-master of
redacteur mijn schrijven niet publiceert, omdat hij vindt dat mensen die tegen de pedofielenhetze zijn niet gehoord mogen
worden, terwijl hij wel de vader aan het woord laat, die verklaart dat, wanneer iemand aan zijn kinderen komt hij niet
voor zichzelf instaat of iets dergelijks, roepen zij in feite op tot geweld tegen mij.
Daarom ben ik zo gerechtigd om het wreedste
geweld te gebruiken tegen ogenschijnlijk onschuldigen en paledijnen van de pedofielenvervolging.
Ik heb natuurlijk hetzelfde recht als de anti-pedofielen,
en zal daar ook gebruik van maken, in weerwil van wat de hetero-fascisten beweren of zullen doen. En omdat ik maar alleen
ben, en dus veel zwakker dan al die miljoenen anti-pedofielen, ben ik gerechtigd dit geweld tegen de zwaksten van hen te gebruiken,
ten einde zoveel mogelijk slachtoffers aan hun kant te maken!
Juist een democratisch besloten wet, die stelt
dat de grootste groep (de hetero's en de homo's) wel intiem met mij mogen zijn, terwijl ik dat niet met hun wil, welks puur
een belang is van de meerderheid, en een last voor mij, stelt dat die democratie een totalitair systeem wordt (immers: de
grote meerderheid, de lelijksten, willen altijd allemaal met die enkele schoonheid intiem zijn), en niet moreler of meer ethisch
is dan het vuige onderdrukkingssysteem van de eerste de beste derderangs bananenrepubliek.
Dan wordt het recht op geweld -zoals ik eens
een rebellenleider heb horen zeggen- een plicht en een verantwoordelijkheid. Dan wordt geweld een manier om nog meer geweld
en verdriet te voorkomen, een onaardige en op het oog onrechtvaardige weg naar een beter, rechtvaardiger en vooral geweldlozere
samenleving.
DE GEWELDDADIGE SAMENLEVING.
Het recht is geen rechte, ononderbroken lijn, die zich uitstrekt zolang het oog reikt. Door allerlei kronkels en zijwegen
baant zij zich een weg, meestal buiten ons zichtveld om.
En wij, eigengereid, wij menen vaak dat wat
wij zien -als de mens voordat die wist dat de aarde rond is- het enige en het juiste is, dat dat wat slecht lijkt, en goed
en onschuldig, ook altijd slecht en goed en zonder schuld is.
Maar de aarde is rond als een bal!
Als ik bijvoorbeeld iemand op straat een klap
geef, net op het moment dat u om de hoek komt lopen, denkt u niet: "He, dien man revancheert zich van een klap of een
schop, die zij hem gegeven moet hebben, voordat ik om de hoek kwam lopen, en eigent zich nu de wraak, die hem gerechtigd is!"
Neen, u meent dat ik een gewelddadige gek
ben, die zomaar, zonder reden, anderen een tik verkoopt, en bemoeit zich ermee (tenminste -want u bent natuurlijk zo
moreel als een draaimolen- wanneer ik u geen angst inboezem of ik een goede vriend van u ben, want wanneer u weet dat u, zonder
bescherming van anderen of politie, aan een groot gevaar wordt blootgesteld en -gek van angst- overmandt wordt door lafheid,
wanneer u zich ermee bemoeit, of, wanneer ik een goede vriend van u ben, en desnoods ook nog dien vrouw een akelige is,
die u al veel pijn en leed heeft aangedaan (zonder dat u daarvoor genoegendoening voor terugkreeg), dan bedenkt u zich wel
eventjes.) (Wat natuurlijk zeer immoreel is: wanneer u objectief in zou grijpen, omdat u geweld afwijst, moet u dat altijd
doen, of u moet zich niet tegen geweld uitspreken- of natuurlijk: tegen geweld zijn, mits u zich niet bedreigd voelt of de
dader een goede vriend van u is of het slachtoffer -in uw ogen- een slechterik is!)
Het geweldsmonopolie in onze samenleving ligt
-democratisch besloten- bij de overheid (ik zal hier niet mijn argumenten herhalen die ik tegen de democratie heb- zie mijn
DNH-pagina Democratie). Maar diezelfde overheid wordt natuurlijk belichaamt door individuen zoals u, die net zo moreel zijn
als u (en een draaimolen). Wanneer die mevrouw op straat mij een schop geeft om wat voor reden dan ook -misschien denkt zij
wel dat ik kleine kinderen pijn wil doen- en de democratisch gekozen overheid beschermt mij niet tegen zulke gevaarlijke gekken
(ze zijn natuurlijk zo partijdig als een politicus, laat staan hoe ze zullen handelen wanneer ze er eveneens van overtuigd
zijn dat ik een kinderbeul ben- of enerlei wege er baat bij hebben dat ik als een kinderbeul afgeschilderd wordt), valt meteen
het enige argument weg dat mij ervan zou moeten weerhouden 'wraak' op de gewelddadige ka te nemen, namelijk het feit dat daar
nu juist een overheid en een wetsuitvoerder voor is: een klap (douw) teruggeven en te verhinderen dat zij nog meer mannen
(waarvan zij denkt dat het slechterikken zijn) mishandelt en aanzet tot geweld (want dat doet ze ook nog 'ns: ik mag niet
terugslaan maar moet in feite naar de politie toe, maar mijn -menselijke- reactie is natuurlijk die van terugslaan, waardoor
zij me ook nog eens uitlokt de wet te overtreden!).
Vandaag werd ik weer eens op het Internet
bedreigd. Tenminste, er werd door iemand opgeroepen mij letterlijk 'dood te maken', omdat ik geschreven heb (ik meen op de
pagina Sexualiteit) dat wanneer vrouwen, die door hun leeftijd uit de gratie en belangstelling van knappe jongemannen zoals
ik vallen, en -door een sextekort uit hun jeugd, welke ontegenzeggelijk een gevolg was van het verbod voor haar op sex tot
haar -toen nog- achttiende of zelfs eenentwintigste verjaardag (immers: wanneer zij in haar leven genoeg en/of meer dan genoeg
knappe jongemannen (zoals ik: ja, ja!) had kunnen liefhebben, zou ze nu
bevredigd zijn en niet meer willen, of liever gezegd: moeten- die gezonde wil blijft!), en misschien ook nog andere a-sociale
invloeden- knappe jongemannen gaat lastigvallen (wat ik dus, niet alleen jong en knap, maar ook weerloos, altijd de schuld
krijgend -wat ze ontegenzeggelijk kan zien, net zoals al die mensen dat konden zien die mij altoos van iets -van
wat dan ook- de schuld gaven, en altijd alleen, uit ten treure heb mogen meemaken: vieze (ouwe) wijven die op me geilen en
het niet kunnen laten me -op wat voor manier dan ook- lastig te vallen), dat diezelfde vrouwen die mij hebben lastiggevallen
(of zouden doen -ze hoeven dat nog niet perse hebben gedaan-, wanneer ze de kans hadden dat (ongestraft en ongezien of niet)
te doen) natuurlijk nooit het recht hebben om niet door diezelfde jongeman -maar nu op twaalfjarige leeftijd- te worden lastiggevallen,
vooral wanneer de wet niets doet of kan doen tegen het amorele gedrag van haar!
Slaat ze (het was een vrouw die opriep
me te vermoorden) van op tilt!
Ik heb dus niet alleen het recht om geweld
te plegen, maar wordt ook nog eens stevig gecensureerd! Ik mag -volgens haar eigen woorden- niet 'ontucht goedpraten', maar
zij mag wel oproepen tot geweld tegen mij en andersdenkenden. De gelijkheidsprincipes van elk gecultiveerd rechtsbestel stellen
dat dat nooit kan: of ik mag niet zeggen wat ik van vrouwen en meisjes vind, maar dan mag zij niet oproepen mij dood te maken,
of zij mag doen wat ze misdeed, maar dan mag ik rondvertellen wat voor een viezerik ze -heimelijk en stiekum- wel niet is!
Al het andere is illegale censuur en kleffe
propaganda! (Afgezien van haar ondemocratische reactie: ik mag niet mijn mening over kindermisbruik geven!)
Een paar jaar geleden werd ik ook door zo
'n teef belaagd, die op het forum van de Telegraaf, het inmiddels ter ziele Vertel.nl, opriep me te vermoorden! Ha!
Als ze me op straat had voorbij zien
lopen had ze met me naar bed gewilt! Maar die wijven -die dus, naar eigen zegge, zoveel van kinderen houden- verroeren geen
vin wanneer de nieuwe vriend van mamma de kinderen doodslaat of wanneer mamma zelf haar kinderen -tot de dood toe- mishandelt.
Zo ver gaat haar liefde voor kinderen blijkbaar niet- zou zij toch meer van knappe jongemannen houden?
Ik heb haar toen enkelt als antwoord gegeven:
"En jij dan, hoer, heb jij het eeuwig leven?"
Hahaha! Die dacht dat ze mij met letters en
woorden in kon pakken!
Nou, mispoes,
hoor, mevrouw! (ik heb overigens nooit meer iets van haar op het forum vernomen!)
WRAAK!
De wetgever bepleit dat de uitvoering van
straf niet (alleen maar) de slachtoffers en de maatschappij dient in de vorm van vergelding, maar dat het strafsysteem ook
de samenleving behoedt voor nieuwe criminaliteit in de tijd dat de crimineel opgesloten zit. Immers: wanneer iemand in een
cel zit zal hij in de samenleving geen misdaden kunnen plegen.
Dit laatste zal ik niet tegenspreken, maar men
vergeet dan wel de vele oorzaken en nadelen die elk strafrechtsysteem impliciet in zich meedraagt (zie mijn pagina -nadelen
van- 't Strafrecht).
Wraak is en blijft -en niet alleen maar voor
het plebs van de samenleving: het (arme) volk- een belangrijke factor voor mensen om voor 't strafrecht te zijn. (Dat hier
vaak een immorele kortzichtigheid aan vooraf gaat hier even ter zijde.)
Elk mens draagt in zich een wil tot wreken,
een dwang iemand, die hem gekwetst heeft (of waarvan hij denkt dat-ie 'm gekwetst heeft!) pijn te doen. Het strafrechtsysteem
zegt die taak over te nemen, en het is dan ook bij wet verboden zelf rechter te spelen over wat je is aangedaan.
Nu geloof ik de oprechtheid van voorstanders
en uitvoerders van dat strafrecht wel- immers, ik heb zelf maar al te vaak mogen meemaken hoe willekeurig en foutief zij haar
taak volbrengen, maar onze wil naar wraak en ons beoordelingsvermogen welke er aan vooraf gaat is juist net zo amoreel en
immoraal als dat van degeen die ons iets aandeed.
Alleen zien wij dat niet. (Of anders: willen
dat niet zien, om redenen van allerlei eigenbelang.)
Maar ook onze eigen gezonde ratio kan tonen
dat wraak nemen niet altijd het beste is: in mijn geval zou ik de vijand (waarschijnlijk bent u dat!) nooit in dezelfde mate
kunnen kwetsen als dat zij mij levenslang martelde, zeker wanneer ik meereken dat ze me, na mijn 'wraakneming', best nog wel
meer zullen aandoen, de hoeders van de wet en het gepeupel!
Zou het niet veel handiger zijn anderen -die
veel sterker dan mij zijn en dus de vijand (in mijn geval de anti-pedofielen) veel meer schade kunnen aandoen dan ik ooit
voor elkaar zou krijgen!- deze taak op zich te laten nemen? Bovendien zal niemand er mij scheef op aankijken voor wat anderen
-criminelen of mannen van Osama Bin Laden- hier aanrichten. In het Arabisch stelt een gezegde dat de vijand van jouw vijand
je vriend is! En dat klopt!
Het zou een Godsgave zijn wanneer het hetero-homo-fascistische bewind hier door een leger van buitenaf
zou worden aangevallen, in plaats van dat ik hier, van binnen uit, proberen zou zoveel mogelijk mensen dood te maken! Dan
zou ik van hun juk -verminkt, dat wel- bevrijd worden! Maar ook een natuurramp (overstroming) of ziekten, waarbij bijvoorbeeld
meer dan de helft van alle Europeanen zouden komen te overlijden zou een ware genoegendoening voor mij wezen.
Nu kun je er gif op innemen dat 'r eertijds
wel weer oorlog zal komen of anderzins een heleboel mensen op een verschrikkelijke manier aan hun einde zullen komen (verkeersongeluk,
ziekte of criminaliteit). Of ik die trouwe, zegebrengende oorlog nog mee mag maken staat niet vast, maar is in feite ook niet
per se nodig: ik zou er instemming mee kunnen hebben wanneer ik zeker wist dat (vlak) na mijn overlijden deze corrupte
wereld met man en muis zou vergaan!
Dat ons gevoel voor recht zo mateloos inconcequent
is blijkt wel uit allerlei situatie's waarin mensen menen onrechtvaardig behandeld te worden -daaraan hevig lijden-, en op
wraak zinnen. Wanneer wij enkelt nagaan, dat alles wat er gebeurt vooraf gaat aan oorzaken die deze gebeurtenissen veroorzaken,
en dat de slachtoffers van die gebeurtenissen niet zelden zelf hand hebben gehad in die oorzaken (en in het tot stand komen
van die oorzaken), zien wij in dat die mensen, die zich zo onrechtvaardig behandeld weten, feitelijk helemaal niet onrechtvaardig
behandeld zijn of zich uberhaupt onrechtvaardig behandeld behoeven te voelen! Wanneer een kind door een verkeersongeval om
het leven komt, en de ouders zijn in- en inverdrietig of zelfs radeloos van verdriet -en zij menen door God onrechtvaardig
behandeld te zijn- is dit misschien een begrijpelijke houding, maar wanneer wij nagaan en weten, dat die ouders -toen zij
voor kinderen kozen- toch geweten moeten hebben dat een menselijk leven geen eeuwig leven behept, dat deze maatschappij
geen plek is voor kinderen (alleen al het vreselijke verkeer dat -als gekken- onze wereld terroriseert), en dat uiteindelijk
ook onschuldige kinderen een zekere zin van schuld met zich meedragen (al was 't maar biologisch: elk wezen bestaat uit de
gratie van ander leven, dat ervoor wijken moest- 't voedsel, 't overwinnen van ziektes -die arme beestjes van ziektekiemen,
baccillen, virussen end. hebben toch net zoveel recht als wij om te leven, in ieder geval wilden ze net zo graag leven als
wij- en de insecten die het -zonder te willen- doodtrapte (en doodmartelde: wanneer we nagaan hoe wreed kinderen kunnen zijn
tegen ander leven -mensen en dieren- hoef ik hier al niet meer verder te schrijven), maar ook ethisch: alle misdaden die door
mensen zijn begaan zijn immers door mensen begaan, welke ook allen eens een onschuldigkind zijn geweest.
Ik heb -ik meen op pagina Armoede en rijkdom-
al eens het idee geschetst van de moordenaar op het babytje dat Adolf Hitler eens geweest moet zijn, en me afgevraagd, hoe
schuldig zo een kindermoordenaar zou zijn geweest.
Wanneer de moordenaar niet wist dat dat babytje
later tot de massamoordenaar Hitler uit zou groeien, is hij dan meer schuldig -aan dezelfde misdaad- dan wanneer hij dat geweten
zou hebben, en wanneer hij dat wist -en hem daarom van het leven beroofde- zou hij dan wel schuldig zijn aan allen die
-doordat de Tweede Wereldoorlog niet zou hebben gewoed- daardoor geboren en gestorven zijn?), zouden wij als ouders van dat
-ontegenzeggelijk lieve- kind dan onszelf verdrinken in verdriet?
De wraakzuchtige is altijd (mede-)schuldig
aan zijn eigen aangedane onrecht. Daarom valt ook het hele strafrechtsysteem te vergelijken met een half-invalide, die
de optocht der waarheid en het grote gebeuren der werkelijkheid achterna probeert te rennen- en haar meent bij te kunnen benen.
Wij kunnen nimmer de werkelijkheid kennen
en zijn daarom nooit in staat tot rechtmatig oordelen. Pas wanneer wij dit feit inzien, zien we de waarheid en kunnen we rechtmatig
oordelen, namelijk dat wijzelf schuldig zijn, wij -u en ik- en elk ander levend wezen.
Met dat we allemaal schuldig zijn verdwijnt
deze schuld natuurlijk (immers, wat zou ik schuldig zijn aan 't kwaad doen van iemand die zelf ook kwaad doet, en in
dat geval ben ik net zo schuldig -wanneer je ook een ander geen kwaad mag doen die jou of anderen kwaad doet- als de ander-
en is die ander net zo strafbaar, en is er niemand meer die de straf die ik verdien zou mogen uitvoeren), en zijn we niet
alleen zonder schuld, maar tevens zonder de wil ons te wreken!
(wordt vervolgd)
