|
|
|
|
|
|
aug 04
DNH en HIV.
Mijn voorgevoel bleek weer eens 100%
te kloppen.
Schreef ik vorige maand nog op pagina
'De dood' dat ik ervan overtuigd was dat ik ernstig ziek was, maar wist ik niet wat voor ziekte, op maandag 26 juli 2004 heeft
mijn dokter me medegedeeld dat de bloedtest voor hiv positief uitsloeg. O, bij de vervloekte Beelzebub en alle verdoemde
demonen in alle hellen- ik, De Nieuwe Hilterman, ik lig dra te rotten in mijn graf: stil en stom zal mijn vlees aan de wormen
gevoerd worden, totdat ze mijn botten schoongevreten hebben! Mijn
lieve God, waarom moest Ghy mij reeds zo vroeg in 't afschuwl'k duister werpen, alsof ik een valse duivel was, en niet Uw
zoon: ik ben pas 43! DNH gaat dood, lezer, en spoedig zal ik deze site niet meer kunnen up-loaden. Die vieze duivels -die de anti-pedofielen schiepen- hebben mij dan toch nog te grazen weten
te nemen. Verraden -ik had zo negentig kunnen worden-,
nu, een kind nog, moet ik gaan rusten, ver voor mijn tijd, in de koele, kille aarde! Als een boek, dat, nog voordat het uit
is, dichtgeslagen wordt! Dit is meer dan rampzalig! God moet zich, verleid door de duivel, vergrepen hebben aan de zonde
om mij met dit vreselijke lot op te zadelen. Mij trof waarachtig een vloek! O, waanzin! Grijp me, overman me met vreselijke waandenkbeelden. Duivels en trollen in aardspelonken
en grotten: komt elk moment van mijn bestaan vergallen! Laat alle pijn en verdriet ter wereld mijne dagen vullen, maar doodgaan..
!? Neen, dat niet! Ai, lezersvrienden! DNH werd geraakt
-ik ben in de vlucht naar beneden geschoten- en zal nooit meer vliegen! Ik ben een dodenschrijver geworden! Huil, huil, alle engelen in de hemel, want een waarlijk oprecht mens moet sterven
gaan! En hoe! Mijn hele lichaam zit onder de jeukende bulten en exzeem: ik gelijk Job wel! Echter Job had zich gelukkiger
kunnen wanen: hij had immers een rijk en gelukkig leven achter de rug! Ik moet nu, na een weerzinwekkend bestaan, een afschuwelijke
dood sterven, en niemand die medelijden met me kent! O, moedertje lief! Ik ga sterven! Mijn lichaam is volledig overgeleverd
aan virussen en infectie's, en kan elk moment een fatale ziekte gaan ontwikkelen. Het rot reeds van binnen weg! Ik geef
mezelf nog anderhalf jaar- maar van drie maanden zou ik ook niet opkijken. Ik niet meer, wanneer ik onder die groene zoden
lig, dood als een pier! Brr! O, dat Onze Lieve Heer de anti-pedofielen -de hetero's en de homo's- tot in alle hellen geselen
en vervloeken mag, want zij zijn de enige oorzaak -het begin- van deze catastrofe. Wanneer zij niet, door duivels ingefluisterd,
deden wat ze mij en alle andere kinderen aandeden -maar mij misschien in het bijzonder-, dan had ik nu niet alleen een goed
leven kunnen hebben, maar was -als voorheen- nog steeds kerngezond geweest! Nu moet ik een erbarmelijke dood sterven, na
een minstens evenzo zieltogend bestaan, terwijl zij in rijkdom en geluk hun illegale weg kunnen vervolgen. Als God dit weet
-zo weet ik- laat Hij dit niet ongemoeid! Dan zou Hij namelijk alle kinderen hetzelfde aandoen! Mijn liefde was geen misbruik! De
immer liegende en dwangmatig de waarheid verdraaiende, stinkende Beelzebub -die zijn eigen moeder in d'r kont wenst te naaien-
heeft hen, uit ziekelijke afgunst, ingefluisterd. Maar de prijs van die samenzwering zullen zij niet kunnen ontlopen! Zij
zullen, nadat het hun tijd is, lijden moeten aan wat ze mij en de mijnen aangedaan hebben! Voor eeuwig! Ik mag, na
het leven als een strenge dienst uitgezeten te hebben, nu al rusten gaan, terwijl zij, in een wanenroes, zich nog gelukkig
prijzen in dit wrede oord van onrecht en verdriet! Vandaag ik, morgen zij! Echter ik zal mijn hemelse dromen van
talloze nachten hebben verruild voor een hemels Zijn bij God (lijkt slapen niet nochthans het meest op dood zijn?), zij zullen
de nachtmerrie's gaan zien, die ze nu zo trachten te ontlopen! (Ten koste van mij en de mijnen!) Het leven kan vergaan,
maar de liefde blijft altijd bestaan! Ik voel me nu nog fit. Ik moet over anderhalve week bij mijn internist wezen om
de uitslag van (alweer) een bloedtest te horen. Dan zal me duidelijk worden hoever het hiv-virus mijn witte bloedlichaampjes
aangetast hebben. Wanneer ik op de een of andere wijze niet meer in staat zou zijn dit zware zwerversleven vol te houden,
of tengevolge van aids niet meer lopen kan, zal ik zijn gedwongen mijn onafhankelijkheid op te geven, en me moeten neerleggen
bij het feit dat ik ergens binnen moet gaan liggen te sterven! Maar op den avond voor mijn sterven zal ik -hoe dan ook-
mijn lichaam naar hier slepen -naar de duinen en het strand van Holland- waar ik geboren werd en altoos zo graag vertoefde! Voor
mij geen eenzaam graf of heet vuur! Geef mijn lichaam aan al wat kruipt, krioelt of vliegt. Laat nimmer een mens
mijn lijk beroeren: ik zou het idee niet kunnen verdragen! Ik schenk het de vrije natuur! Hier in de duinen zal ik me verstoppen
op een plaats waar niemand komt; er zijn er genoeg! Ik ken plekken waar jarenlang niemand komt! En met een beetje geluk
zal nimmer iemand me vinden, die mijn botten niet voor die van een vos of een rat houdt!
DNH, HIV EN WRAAK!
O, dat alle duivels die mij belaagden, en zich mensen noemden, een ellendige
dood sterven! Allemaal: de hetero's, de homo's, de vrouwen,
de jongeren, de buitenlanders, de a-socialen en de autoriteiten. (De kinderbeulen, kinderdieven en kindermoordenaars die de
anti-pedofielen zijn!) Mijn God, dat zij vernietigd worden en eeuwig branden zullen en de liefde en de jeugd zegevieren
mag! De politiemannen die zo immoreel en crimineel tegen mij zijn geweest (zet ze allemaal naast elkaar en ik toon u een
hele rij), de homo's en vrouwen die mij niet velen konden: omdat ik niet van hen hield! De journalisten en de media die
niet aflieten me zwart te maken en valselijk te beschuldigen- zonder dat ik ook maar een weerwoord plaatsen kon! En de
vele andere gekken die me lastiggevallen, bedreigd en/of mishandeld hebben, op straat of ergens anders. De pedagogen, psychologen
en sociaal werkers die kinderen zoveel pijn aandoen, en mij toen ik nog een kind was! Laten zij in mijn laatste dagen gewaarschuwd
zijn! Immers: ik heb een dodelijke ziekte en zal spoedig niets meer te verliezen hebben, en zoveel mogelijk van mijn vijanden
mee het graf willen insleuren! Zij toonden zich ongrijpbaar, en meenden ongestraft mijn leven te kunnen vergallen. Zij
waren talloze malen beledigend, bedreigend en/of agressief tegen mij, in media als het internet, kranten, t.v en radio, maar
vergisten zich hevig, wanneer ze dachten dat ik niet hetzelfde kon doen! (Hieronder volgen twee voorbeelden van bedreigingen
en zwartmakerij:)
( Gepost door Johanna op augustus 3, 2004 01:00 am
Waarom kunnen ze die vuilakken niet pakken ????? Terwijl iedereen het weet ????? Die gore kerels ,
en soms vrouwen !!!!!! Ik heb het meer over verkrachters , en moordenaars hoor !!!! Maar het is niét normaal , dat een
volwassen kerel aan een jongetje gaat zitten , of aan een klein meisje.......dan is daar wat mee............ze kunnen geen
normale vrouw krijgen , of ze zijn homo , waar ik trouwens niks op tegen heb. maar ze moeten van KINDEREN af blijven !!!!!!
Anders moeten ze zich goed laten onderzoeken !!!! Dat is erger dan homo wezen ............Ga je dan maar ophangen !!!! Ik
moet ècht geen een zien , die aan een kind komt........die gaat gerandadeerd DOOD!!!!!
Johanna )
De meeste mensen menen, dat 't fijnst in het leven liefde, geld of roem is. Maar zij weten niet dat er
iets is, dat veel fijner is, omdat ze nooit zoveel onrecht en leed hebben gekend, als hen die de waarheid volgden in plaats
van de weg van kortstondig en werelds genot! Wraak -echt en oprecht- is veel fijner en mooier dan alle geld, roem en sex,
en hier allerzins op zijn plaats. Moet U eens kijken: de zichzelf rechtvaardig achtende hoge heren: zich veilig voelend
op hun posten die ze met corrupte politiemensen verdedigen, de redacteuren en mensenrechtenbobo's die zich door de mening
van de massa gesetteld voelen en zich vergrepen aan een hetze tegen mij! De journalisten en commentatoren, die
het niet konden laten mij zwart te maken en tot geweld tegen mij opriepen. De vele politiemensen die tegen mij hun laffe
fascisme niet thuishouden konden, omdat ze dachten dat ik kindertjes pijn deed, maar zelf duizenden en duizenden kinderen
onschuldig achter tralie's hebben gezet, waar ze een te streng en onmenselijk regime moeten volgen. De homo's en hetero-wijven
die dachten ongestraft een slaatje uit de situatie te kunnen slaan, en maar al te graag mij misbruikten voor hun vunzigheden,
die spraken dat mijn liefde een ziekte is, maar mij nu zelf infecteerden met een ongeneeslijke ziekte! De vele randgekken
en a-socialen die mij lastiggevallen hebben en werden gedekt door politie en autoriteiten, en de vrouwen die mij haatten,
wanneer ze mijn gezicht maar zagen, en tenslotte de kinderbeulen in kindertehuizen en internaten die mijn jeugd zo vergald
hebben en nu nog steeds met leugens de jeugd van zovele anderen verkrachten, omdat ze daar zoveel beter van worden! Allemaal
waanden ze zich straffeloos en veilig, gelijk de Europeanen vlak voor de Tweede Wereldoorlog meenden, dat Hitler het goede
met hun voorhad, en niet uit was op hun totale vernietiging! Maar gelijk Hitler zit ik te broeden op hun vergaan,
op hun uitroeiing, op hun onafwendbare, wisse en zeer spoedige dood, menselijk of anders, laf of moedig, voor immer berucht
of in eeuwige vergetelheid: dood moeten ze, voordat ik dood ga, sterven die eeuwige slaap, nadat ze voor de Rechter -die alles
weet- zijn voorgeleidt, rotten in hun graven of levend verbrand: hun misdaden dienen te worden gestopt! Ik zal erger zijn
dan Osama B. Laden. Ik zal dodelijker zijn dan wel tien atoombommen! En ken geen vergiffenis noch genade! Mijn persoonlijke
eer staat op het spel. En dit is mijn laatste kans! Wanneer ik straks dood ben, kan ik niemand meer doodmaken! Leven: zijt
gruwl'k voor mij, maar dan: dood, laat mij evenzo afschuwelijk wezen!
Ik wil gewroken worden!
DE WRAKE IS DES HEREN.
De bloeduitslag was weerzinwekkend laag. De dokter zei dat het aantal witte bloedlichaampjes in mijn bloed
(per mm3) maar liefst twintig is!
Dat behoren er geloof ik 500 te zijn! Ik ben een open wond, dat aan allerlei levensgevaarlijke virussen
en bacterien vraagt om hem alsjeblieft te infecteren!
Ik had al tien keer dood kunnen zijn!
Het spreekt voor zich dat mijn leven zich nu als een losgeslagen schip vergelijkt, bij windkracht 12.
Na alle moeilijkheden die ik dagelijks moet overwinnen om het hoofd boven water te houden, ben ik hardstikke ziek en moet,
in weerwil van die ziekte en alle problemen daaromtrent (m'n lichaam en gezicht zitten vol juikende en etterende puistjes
en bobbels en ik heb overal exzeem) al mijn zaken regelen en medicijnen gaan innemen.
Als ik alleen al denk aan al die pillen die de dokter me liet zien en die ik twee keer per dag moet gaan
innemen, word ik al ziek!
Daarbij komt dan nog dat ik, eenmaal begonnen met de kuur, strikt al die pillen op tijd moet innemen om
resistentie te voorkomen- anders zouden de medicijnen geen invloed meer op het virus hebben.
Bwaauch! Was ik maar reeds dood!
Kon ik mezelf maar van de rotsen gooien, had ik enkel de moed mezelf voor de trein te werpen, of te sterven
in een vuurgevecht met de politie teneinde zoveel mogelijk vijanden het graf mee in te sleuren, maar ik durref niet! En dit
is de straf voor mijn lafheid: een ellendig einde!
Had ik me verzoend met mijn lot, ruste ik reeds in God's schoot -vergeven en vergeten-, maar zolang ik
nog leven en genieten wil -ook al is het maar een enkele dag- zal ik lijden moeten, als een misdadiger lijdt in gevangenschap,
of een onschuldig kind, dat lijdt omdat het ver van God is!
Ik moet bekennen dat zelfmoord een reeele optie is. Mijn huid wordt steeds slechter, er komen steeds
meer bultjes en ze blijven steeds langer.
Mijn dermatoloog denkt, evenals mijn huisarts dacht (die had het over onzichtbare vlooien- maar het bleek
HIV), dat het insecten zijn, met als gevolg dat mij geen goed medicijn verstrekt wordt.
Deze dokter gaf voor mijn hoofd een lotion tegen acne (?!) en voor het lichaam een zalf die ik niet op
open wondjes en zweertjes smeren mag, terwijl mijn hele lichaam vol open wondjes en zweertjes zit!
Pillen tegen longontsteking (Cotrimoxazol) die niet mogen worden gebruikt bij een tekort aan witte bloedlichaampjes.
En dan nog die grote, vieze pillen waarvan ik er zes per dag moet gaan innemen!
Zo moet ik bijna tien pillen per dag gaan consumeren, en allemaal precies op tijd, voor of juist na de
maaltijd en mag er geen een vergeten!
Ik kon mijn dagelijkse Tafegil (een middel tegen jeuk) al niet innemen! Ik ben verloren! Mijn toekomst
is uitzichtloos!
Woensdag moet ik weer met mijn HIV-consulente praten, morgen is het Vrijdag.
De Nieuwe Hilterman ziet zijn einde reeds naderen!
Satan en de dood hebben spoedig een overwinning te vieren! Dra lig ik stom onder de groene aarde, te rotten!
Maar mijn wraak zal zoet zijn, zoeter dan waarop ik zit te broeden! Door alle eeuwen heen en in bijna
alle culturen zijn er waarschuwingen gegeven -geboekstaaft of overgeleverd- die wijzen op recht na dit aardse bestaan.
Dood of levend: ik zal zegevieren!
NU VERDER.
De kuur verloopt, naar omstandigheden, redelijk.
Maar de omstandigheden zijn zo vreselijk!
Vanavond wist ik niet meer of ik m'n medicijnen al had ingenomen of nog niet!
Sinds 18 augustus, meer dan 5 weken nu, nam ik trouw twee keer per dag m'n medicijnen: drie ellendige,
grote ovale pillen, die ze Kaletra noemen en een vieze, witte pil die ze Combivir hebben genaamd en net zo vies smaken
als pillen kunnen!
Daarbij komt 's ochtends eenmaal een Cotrimoxazol, 'n antibiotica en Foliumzuur, een klein, geel, nietig
pilletje, dat nog het meest lijkt op die kleine vitamine C pillen die ik vroeger in het kindertehuis als snoepjes kreeg uitgedeeld,
maar lang niet zo lekker smaken.
Elke dag, behalve een dag, zo'n tien dagen geleden, vlak voor ik naar m'n internist moest, toen ik het
innemen straal vergeten was, wat fataal kan zijn, heb ik trouw twee maal per dag de medicijnen geconsumeerd.
Gelukkig ontdekte ik laat op de avond dat ik ze vergeten was, en nam ik ze alsnog om tien voor tien in.
Volgens de dokter is dat veilig.
Maar vanavond wist ik het niet meer. Het valt ook niet mee, om, wanneer je altijd gezond bent geweest,
ineens elke dag 2x 'n zooi pillen in te gaan nemen, zonder ook maar een dosis te missen, omdat dat fatale gevolgen zou kunnen
hebben.
Ik wist dat het een keer zou gebeuren, een dosis vergeten, maar wat me vanavond overkwam weet ik nu pas:
ik wist niet meer of ik ze nu al had ingenomen of nog niet!
Wanneer ik ze niet zou innemen, terwijl ik ze nog niet had ingenomen, zou ik dood zijn. Maar als ik ze
zou innemen, wanneer ik ze reeds had ingenomen, zou ik aan een dubbele dosis overlijden!
Ik heb de pillen nageteld (wist vanmorgen nog hoeveel ik nog had), en heb ze maar weer ingenomen....
KROM RECHT.
Het ziet ernaar uit dat, op korte termijn, niet het hiv-virus dat het ongeneeslijke en dodelijke AIDS
veroorzaakt me te pakken krijgt -de medicijnen immers stellen een spoedige dood definitief uit-, maar uiteindelijk het kankergezwel
van kinderrovers en fascisten, leugenaars en lasteraars dat zich Justitie hier in Nederland noemt -dat al mijn jeugd zo wist
te verminken dat 't, in plaats van een liefderijke en zonnige tijd, een hellegang werd van onzichtbare marteling, alle dagen
van mijn jeugd!- een vroegtijdig heengaan van het aards leven in den dood -moord ergo- bewerkstelligt. De duivelaanbidders
met hun demonen (politie, bewakers, inrichtingswerkers etc) die, onder het mom van een vrije, rechtvaardige staat en democratie,
haar fascistisch schrikbewind van willekeur en vergelding uitoefent, vol van misbruik, valsbeschuldiging, diefstal, nalatigheid,
geestelijke en lichamelijke marteling en nu dus ook louter moord!
Mijn God, de Heer hierboven vergt in dit leven het uiterst van mij, wanneer dit ooit uitkomt -dat wat
God en ik weten- ligt een vorstelijk heldendom voor mij klaar.
Ze willen me nu opsluiten -nu ik niet aan jochie's zat- omdat ik een treinkaartje van nog geen drie Euro
niet betalen kon, en niet heel eventjes ook!
Maar ik heb twee maal daags mijn medicijnen nodig en deze moeten in een ijskast bewaard blijven (ik kan
moeilijk met -naast m'n toch al zo zware rugzak- ook nog een ijskast meesjouwen), anders zal 't virus resistentie gaan ontwikkelen
en de medicijnen zonder werking blijven.
In een jodenproces dat haar plaats in 'n toneel van 't fascistisch Duitsland van de dertiger jaren niet
zou misstaan zijn al mijn (toch zekers niet onredelijke) argumenten met een zin van ontkenning en negeren, van laf schuldafschuiven
en vals beschuldigen en eigenlijk niets minder dan een criminele wraakneming door Edelachtbare van tafel geveegd met een schamperend
'Ja, maar U mag niet zonder kaartje in de trein reizen', en ben ik veroordeeld tot een afschrikkelijke, vreselijke dood, vol
met jeukende bultjes, exzeem en jeukende huidschimmels en grote kans op -zekers in de nor- TBC of andere, voor mij dodelijke,
infectie's.
Het gehele rechtssysteem o-ve-ral ter wereld, zije, tot in de eeuwen der eeuwen, voor altijd vervloekt!
Dat hij en z'n hele nageslacht, die eraan meewerkte, de naarste ziektes krijgen, vreselijke rampen ondergaan
en afzichtelijke martelingen -het hele leven lang- overkomen!
Dat alle autoriteiten -iedereen die iets kroms sprak over het recht- in hun eigen misdaden op minstens
een evenzo jammerlijke wijze lijden mogen als dat ik deed- ik, omdat zij het veroorzaakten, zij, omdat ze het zichzelf
aandeden.
Ik -als beproefing van de hemelse beloning die me te wachten staat, zij, als welverdiende straf voor
wat ze mij en de mijnen aangedaan hebben.
Zo zullen hen die straften in plaats van vergaven nu zelf gestraft worden en het Hemelsch Recht zegevieren!
Zonder dat daar een rechter of God ook maar voor nodig is!
Waarlijck, de wrake is des Heren!
Lang leve de overwinning!
HET VIRUS WINT TERREIN.
dec 04
Ik ben er geweest.
Ik heb het virus door: omdat ik vorige maand zo lang met die pillen uit de ijskast rondgelopen heb, en
ik een week of zo gewacht heb met koude medicijnen (die de apotheek voor me bewaart in de ijskast) op te halen, moet de werking
ervan achteruit gegaan zijn en heeft het virus daarvan gebruik gemaakt om terug te komen. Want sinds die tijd -nu zo'n twee
weken terug- heb ik weer -weliswaar (nog) in veel mindere mate dan ik had voordat ik met medicatie begon- last van al die
nare verschijnselen zoals jeukende bultjes, exzeem, (voet-)schimmel, opborrelende darmen, winderigheid en allergieen van van
de zomer, voor ik met de medicatie begon.
En ik ben bang dat 't virus niet meer terug wilt.
Zo heeft het hiv-virus dat AIDS veroorzaakt me helemaal in haar macht: als in een circel heeft ze me omringt
en komt gestaagd dichterbij. Wanneer het bij me is, en me als het ware kan aanraken, ben ik er geweest.
Kaletra en Combivir hebben haar teruggedreven, maar doordat ik verdomme geen woning heb, waar ik mijn
medicijnen gewoon in de ijskast kan bewaren tot ik ze inneem (er staat niet voorniks op de bijsluiter dat je ze, buiten de
ijskast, niet langer dan zes weken kan bewaren), zijn die pillen minder gaan werken, waarvan het virus gebruik van
heeft gemaakt en (gedeeltelijk) resistent is geworden.
Ik hoopte 'n week geleden nog dat het virus helemaal terug te slaan was, maar het is nu juist die resistentie,
die lek in mijn verdediging van pillen waardoor 't virus op veilige afstand bleef, en ik nergens geen last meer van had, wat
dat onmogelijk maakt.
Zo'n virus nep je maar een keer, als je het dan niet strak houdt gaat ze nooit meer terug (of met een
andere combi-kuur, maar hoeveel heeft de dokter er?).
Maar voordat het virus me te pakken heeft (en de omcirceling zo dicht bij is dat ze me kan aanraken) zal
ik vreselijke jeuk en misschien nog wel erger en meer krijgen, longziekten of orgaanstornissen, die uiteindelijk m'n dood
zullen veroorzaken, of er moeten medicijnen komen die 't hiv-virus kunnen doden!
En ik sta in het midden en kan niets doen; wanneer ik me verplaats, verplaatst het zich met me mee,
als ik vlieg vliegt de circel van ziekmakers met me mee, en het enige dat haar terug kan dringen weg van mij zijn
die pillen van de dokter met die ijskast die ik niet heb (of liever gezegd: niet had. Ik denk dat ik nu wel eerder koude medicijnen
bij de apotheek ga halen).
Het hiv zal die omsloten circel rond mij niet zomaar loslaten, zonder te sterven, en niets ter wereld
kan haar doden.
Nu is het de vraag wat het virus gaat doen. Zal het daar blijven waar het nu is, waar haar bijverschijnselen
nog enigsinds beperkt en draagzaam zijn, of zal zij, nu ze terrein gewonnen heeft, van nu af aan langzaam weer terugkomen
naar haar oorspronkelijke positie van juli, dus van vlak voordat ik bij mijn internist kwam.
Ik weet wel dat het net andersom is, namelijk dat het virus niet van buitenaf maar van binnenuit
werkt- ze is verdomme doorgedrongen tot in mijn cellen! (en wat ben ik zonder cellen, godverredomme!)
Die cellen zijn, zoals U weet, piepklein en ontelbaar in aantal. Ik ben slechts cellen!
Zonder cellen of met dode cellen (want ze leven net als ik leef, of liever gezegd: ik leef netzoals mijn
cellen leven!) ben ik morsdood!
(Ik weet wel dat er nog 'n geest is buiten die cellen om, en dat die cellen niet mijn ware ik zijn, maar
mijn geest de ware Nieuwe Hilterman is, en dat die geest als het ware door die cellen zich hier op aarde kan manifesteren,
en in principe onsterfelijk is, en dus niet werkelijk kan sterven- mijn cellen kunnen slechts sterven, ikke niet!, maar had
toch wel liever nog een halve eeuw of zo hier rond willen lopen.) (Alhoewel- maar goed, daar zal ik nu hier even niet op in
gaan!)
Blijkbaar kan ik hier niet vertoeven zonder dat 'leven'.
(Trouwens, waarom en hoe ben ik hier terecht gekomen, waarom en hoe ben ik in de schoot van mijn moeder
terechtgeraakt, en met welk doel? En waarom ben ik hier, terwijl ik wist -of liever gezegd het leven wist- dat dit alles maar
tijdelijk was en ik binnen afzienbare tijd weer sterven zal, om daarna weer te leven?
Wat zoek ik toch hier in dit leven, om er zo zot op te zijn dat ik en iedereen en al wat leeft om mij,
steeds weer reincarneert? En lijdt?
Om dat kleine beetje genot?
En dat virus, wat wilt dat hier? Lijdt zij ook zo, om 't leven, en die kleine kans op geluk en liefde?
Want wanneer ik sterf, sterft zij ook, wat wilt het nu: leven of sterven, sterven of leven?)
Ik vind het ook niet zo erg om te sterven, maar om ziek te worden en zo te lijden staat me zo tegen!
Als die pillen er niet waren geweest was ik misschien allang dood geweest! (Als 't me om 't leven te doen
was geweest, leefde ik nu puur omdat die medicijnen er zijn!)
Deze wereld maakt het niet uit of ik leef of niet, zolang ik maar gezond ben!
Wanneer ik driehonderd jaar gezond zou zijn (en dus zou genieten!) zou ik ook driehonderd jaar leven!
Maar dat kanker-virus belet mij die gezondheid, en kan alleen maar in mijn cellen leven!
En ik en niemand niet haalt haar eruit, of maakt het dood of onschuldig.
Het is het schaakspel van het leven.
Wie wint er, het virus of de onderzoekers?
Met mijn leven als inzet!
HET LAATSTE OFFENSIEF.
mrt '05
De misdadige ploerten van Justitie zijn er blijkbaar veel aan gelegen mijn leven -zolang 't nog duurt-
zo zuur mogelijk te maken- waarschijnlijk omdat ik zo tekeer ga tegen ze op de DNH-Waarheidspagina's en omdat ik op pubers
val, of het moet het feit zijn dat ik het laatste proces dat ze tegen me aanspanden gewonnen heb: welke kinderdief/kinderbeul
kan er tegen zijn verlies?
En welke fascistische geest kan 't laten om, onder 't mom van rechtvaardigheid
en straf, willekeur toe te passen, om zo zijn criminele aard op zijn slachtoffers, die niets anders misdeden dan de waarheid
aan het licht brengen, bot te vieren en valse haat en wraak voorrang te geven boven de rechtvaardigheid die zij, uit pure
schijnheiligheid, zo hoog in het vaandel draagt? Maar Justitie vergist zich, als ze menen dat ze mijn leven twee maal kunnen
verpesten: eenmaal door me met hiv te besmetten, en eenmaal door mij, uit zelfverdediging, om te brengen!
De fascistische criminelen van Vrouwe Justitia kunnen me maar een maal
vermoorden! En dat hebben ze reeds gedaan! Tenslotte heb ik geen hiv van kinderen gekregen, maar van (gedwongen) prostitutie,
omdat ik drugs nodig had om zonder vriendschap en met een voogdijverleden te kunnen leven. Zij hebben me al vermoord toen
ze de media toelieten een hetze tegen mij en de mijnen te voeren, met de daarbijbehorende haat, geweld en gevaar die ik tegen
mijn persoon in mijn leven de afgelopen vijftien jaar moest ervaren. Echter ik, ik kan er meer dan een van hen ombrengen!
En dat zal ik doen ook! God geve mij de mogelijkheid er zoveel van die ellendelingen en hun medestanders het graf in mee
te sleuren, de kracht put ik uit de haat die ik koester jegens hen, haat welke ontsproot uit de pijn die ze me aandeden, pijn
welke kwam uit de liefde die ik voor anderen voelde!
Ik heb U onder hoofdstuk 6e.) op de pagina Vreemde Zaken verteld, hoe
ik vorig jaar januari elf briefjes van honderd dollar heb gevonden, die allemaal vals bleken te zijn.
Toen ik twee maanden later door de politie werd aangehouden, omdat ik
nog een -willekeurig gegeven- boete betalen moest (voor zwartrijden- niet voor op de stoepen fietsen, want daar geven ze geen
boete meer voor!), vonden ze die valse briefjes, waarop prompt een aanklacht volgde!
De schoften grijpen werkelijk elke kans aan om mij in een cel te laten
kreperen. Maar ik moet eens proberen 'n aanklacht in te dienen tegen iemand die mij bedreigd en/of mishandeld heeft.
Dan is er niemand thuis, de fascistische ploerten!
Na alles wat mij is aangedaan (door Justitie, maar ook door 't gewone
volk) is 't peil van de kwaliteit van mijn leven dusdanig gekelderd, dat het weinig of niets meer uitmaakt als ik levenslange
gevangenisstraf zou krijgen. Ik zoue dan gewoon stoppen met de hiv-medicatie en binnen een half jaar het loodje leggen. Tegelijkertijd
ben ik geenzins van plan om vanwege van die paar ellendige briefjes van honderd dollar ook maar een dag in 't gevang door
te brengen, na alles wat ik heb moeten doen om eruit te blijven.
Wat denkt U dat een leven zonder vriendschap en affiniteit ingrijpt op
mijn welbevinden? Om nog maar niet te spreken van al dat misbruik (prostitutie), lastigvallen (van homo's en wijven en jaloerse
mannen en jongens en vrouwen met penisnijd), valsbeschuldigen, pesten, mishandelen en bedreigen, zwartmaken (in de media),
wegjagen, uitschelden of anderzins lastigvallen- afgezien van dat wat door lui die me van pedofilie verdachten (en om nog
maar te zwijgen van wat ik als kind allemaal heb moeten meemaken!)- en vergeet mijn hiv-besmetting -wat ik niet van ontucht
met pubers heb gekregen- niet! (en wat doktoren me hebben aangedaan- moet ik nog over schrijven op de DNH-pagina's).
Om nu, na dit alles, ook nog eens ook maar enige straf te moeten ondergaan
(willekeurige straf: immers: alle overtredingen en misdaden tegen mij bleven ongestraft!) heb ik natuurlijk weinig zin in,
om nog maar niet te spreken over de misdaden die de uitvoerders van die straf jegens mij hebben begaan. En dat zal ik ze -in
de rechtzaal- laten weten ook, ook al zal dat wel resulteren in een hogere strafmaat!
Wat ik voor mezelf zal pogen te houden is natuurlijke de vreselijke wraak
waarop ik al twintig jaar zit te broeden- 't is net alsof ik dat graf maar niet in wil kruipen zonder wraak genomen te hebben;
alsof ik na mijn dood anders, als een bittere demoon, hier zal blijven ronddwalen om me alsnog te wreken!
Nu dan is het moment aangebroken dat de dreiging van langdurige gevanmgenisstraf
niet meer opweegt tegen de vrijheid van een leedvol bestaan zoals ik hierboven heb proberen te schetsen.
't Moment dat repressailles van de beul niet meer opwegen tegen het beulswerk
dat-ie me reeds heeft aangedaan!
Welnu, dan breekt de tijd van genoegendoening aan!
Dan is voor mij de tijd aangebroken om te straffen!
Een goed plan heb ik al jaren in mijn hoofd zitten!
O, waarlijck: wraak is lekkerder dan neuken! (En weet U hoelang ik al
niet lekker geneukt heb?)
(wordt -nog wel- vervolgd!)
|
|
|
________________________________________D N H______________________________________ | | |
DE LENTE EN DE DOOD.
22 mrt 05
Bwuaah! Sinds een paar dagen komen de huidproblemen
weer terug. Jeukende en etterende bultjes/bulten in mijn gezicht en op het lichaam, precies die van voor de medicatie. Volgens
mij is dit het gevolg van het feit dat ik de Kaletrapillen niet in de ijskast bewaren kan. Vorige week heb ik overnacht in
een jeugdherberg, waar 't zeker een graad of 25 was- de uiterste grens waarop ik de medicijnen bewaren mag. Als ik de puisten/bulten
als indicatie zien mag voor 'gebiedswinst' van 't virus, dat terrein wint omdat de werking van de medicatie vermindert (doordat
ik ze buiten de ijskast bewaar), welnu -brr- dan lig ik nog voor de zomer onder het groene gras! De goden moeten wel verzot
op me zijn, dat ze me, koste wat 't kost, nu al bij zich willen hebben! Ze zullen door de kinderen in de hemel zijn aangespoort
mij reeds op te nemen, want die missen m'n warme hart voor hen! En ach; zij hebben gelijk: wat draal ik hier nog, waar
ik mijn tijd verdoe met dwalen tussen schepsels die ieder, stuk voor stuk, naar de hel gaan? Waarom nog langer rondgedwaald
in een wereld zonder liefde, waar slechts de pijlen van haat der anti-pedofielen mij teisteren: hun weg is die, die naar de
afgrond leidt, naar welverdiende straf en genoegendoening voor hen die leefden door onrecht en haat! Ik nam, al van voor
het Haagsche Bosch, waar ik door gedwongen prostitutie hiv opliep, een andere afslag. Ik ga waar recht en liefde
heerscht!
HIV EN HEPATITUS.
april '05
Naast een hiv -infectie, die ik
rond 1990 moet hebben opgelopen -en niet bij ontucht met minderjarigen, hoor! (maar met de prostitutie die in feite gedwongen
was, in ieder geval was ik door de hetero's en homo's zo murm gemaakt, dat ik geen enkele eigenwaarde of perspectief meer
had!)- heb ik ook nog -zo deelde mijn internist me mee- een hepatitus (B of C, hou me eventjes ten goede) infectie, en nu
wil mijn dokter dat gaan onderzoeken. Ik zoue moeten worden opgenomen en dan gaan ze met een lange pen dwars door mijn
lichaam een stukje van mijn lever verwijderen om dat te onderzoeken. Het is pijnlijk, en de eventuele behandeling die ik daarna
zal moeten ondergaan is zwaar, pijnlijk en met maar 50% kans op slagen! Maar wat mijn, overigens zeer aardige, internist
niet weet is, dat ik die hiv al had opgelopen uit een hopeloos fatalisme dat ik ontwikkelde omdat ik ook wel doorhad
dat mijn leven, zo zonder jongens en zonder liefde, geen zin had in een wereld die er alleen maar op uit was mij te gebruiken
en te haten. Die hiv had ik opgelopen als een soort van veredelde zelfmoord destijds, bij een gebrek aan accute moed
mezelf daadwerkelijk van het leven te beroven! En dan zoue ik nu, in weerwil van zoveel pijn en ongemak, dat leven, dat
nu geen steek beter is dan toen ik 17 was, moeten rekken om dat uit te stellen wat vroeg of laat toch komen gaat en ik toch
onder ogen moet gaan zien- liefgehad of niet, gewroken of ongewroken! Waarom dat gapend graf ontlopen, alleen maar om de
goede dingen, die er ook in mijn leven waren, te achterhalen? Ik heb al zoveel verzaakt; zoveel jongens, zoveel geld, zoveel
aanzien. Zoue ik dan nu, omtwille van de wraak, en uit angst voor dat zwarte, mijn eindeloze, liefdeloze dagen moeten lengen,
alleen maar om een gewin, dat nog niet eens vaststaat of mischien in weerwil van nog meer te ondergaan ellende en leed, terwijl
ik toch weet, dat geen van hen de hemelsche rechtvaardigheid ontloopt en allen gestraft zullen worden naar eigen maatstaf? Was
mijn hogere goed dan niet het inzicht van Boeddha, en aldus 't verzaken van alles, ook die wraak en haat welke ik koester
jegens mijn medemens, en die er de oorzaak van is dat geen enkele dag meer mijn zon schijnen kan? Verzaken die angst voor
't graf en haar grote mysterie? Of zoue ik ook 't verzaken moeten laten en 't leven en deze behandeling, hoe zwaar ze ook
mocht zijn, als een soort van plicht, moeten ondergaan? Wat maakt het uit als ik door de hond of door de kat gebeten worde? Ik
verlang naar God als een kind verlangt naar zijn moeder! En zijn rechtvaardigheid zal op me neerdalen als een frisse regenbui
na een dorre, eindeloze zomer!
|
|
|