Ieder mens zou een keer in zijn leven moeten kunnen meemaken hoe het is om, zonder financieele
barricades of de oneffenheid van een dagelijkse werkdag, te kunnen leven en doen wat je wilt, te kunnen eten wat je wilt zonder
daarbij steeds naar het kostenplaatje te hoeven kijken, de kleren te kunnen kopen die je mooi vindt en die goed zijn, de zaken
aan te schaffen die je nodig hebt of die het leven die prettige bijkomstigheid geven, die het bestaan zo kunnen veraangenamen,
en te gaan en staan waar je wilt, te reizen waarheen je wilt en van de luxe te kunnen proeven waar gewone mensen geen
weet van hebben.
Ik (belastingtechnisch gefingeerd) ben zo'n mens en heb eens zo kunnen
leven (helaas niet langer dan een maand of negen -maar dat was dan wel genoeg!), en heb iets meegemaakt wat mijn hele verdere
leven voorgoed veranderd heeft (wat ik later het 'Obelix-effect' ben gaan noemen: naar Obelix uit de strip 'Asterix en Obelix'
van Herge en Goscinny -die als kind in een ketel toverdrank was gevallen, en door de overvloed aan toverdrank die hij daardoor
binnenkreeg, voor z'n leven lang genoeg toverdrank had binnengekregen zodat-ie -in tegenstelling tot anderen, die eerst een
slok toverdrank nodig hadden om onoverwinnelijk te worden- z'n levenlang oer- en oersterk was!).
Ik had natuurlijk iets met het geld kunnen doen, zodat ik nog meer geld
zou kunnen laten binnenstromen -en ik heb ook naar de beurs willen gaan, maar omdat ik daar te weinig van af wist heb ik daar
toch maar van af gezien- maar het zou er altijd op uit draaien dat ik zou moeten werken en sparen en dat is nu juist wat een
rijke man niet hoeft!
Ik heb al mijn geld besteed aan het 'goede leven', zonder te investeren
of met handel opgescheept te zitten, ik wilde kunnen doen wat ik wilde, gelijk een dandy of rijkeluiszoon, en heb dat dan
ook kunnen doen. (Binnen bepaalde grenzen: zoveel was het nu ook weer niet. Ik kon natuurlijk geen huizen, auto's en boten
kopen, maar ik kan u verzekeren dat het een heel kapitaal was!)
En na die negen maanden, toen het geld op was, ben ik gewoon weer -wat
ik daarvoor ook al jaren had gedaan- onder m'n zeiltje in de regen in het bos gaan zitten, geloof me: zonder een krimp te
geven, geen spijt, geen sorry- want m'n geld is op- neen: ik had eenmaal meegemaakt en kunnen leven wat ons allemaal de mens
doet leren kennen zoals-ie -in het paradijs- door God geschapen moet zijn, en daarna nooit meer iets hoeven te moeten omdat
ik, zoals Obelix, alles al reeds in overvloed had (gehad) en daardoor mijn hele verdere bestaan vrij was van die verplichtingen,
die alle andere menselijke wezens overstelpden en hun leven vaak zo zwartgallig en eentonig maakte: het Obelix-effect!
Dit is het verhaal van een rijke zwerver die met z'n geld leefde als
een rentenier: op maandagochtend in z'n mooie pakkie, schoon, gestreken overhemd en dure, opvallende zijden stropdas (ik moet
eerlijk bekennen dat ik een bepaalde, stijlvolle smaak heb) en diamanten manchetknopen en andere sieraden, een kopje koffie
in de stad gaat drinken onder het genot van z'n verse krantje en een zee van tijd om te bedenken, hoe-ie deze dag nu
eens zinvol (en vooral genotsvol) invullen zal of of-ie misschien nog een reisje zal plannen (of voortzetten) of anderszins
iets spannends en opwindends (ahum) ondernemen zal.
O, wat waren de mensen jaloers! En wat genoot ik daarvan! (Eindelijk
wraak!)
Mij, die ze altijd zo uitgestoten hadden omdat
ik andere gevoelens en/of gedachtes/meningen had, of er misschien wel gewoon 'gek' uitzag, en dan zowiezo door a-socialen
respectloos behandeld werd, ik was nu een buitenstaander omdat zij moesten werken en (hard)sparen voor hun geld en ik 't -door toeval
of een godsgeste- vrij verkregen had, en het zo spendeerde en er te koop mee liep! Wat een heerlijk leven!
Ik pakte het vliegtuig zoals een ander de bus nam! Casinomedewerkers
en juweliers werden mijn nieuwe 'vrienden', dure hotels mijn nieuwe huis!
Ik ben de hele wereld rond gevlogen (lees pagina Vreemde zaken/ een nacht
met de zon maar eens!), en toen me dat verveelde (de strenge douaniers) heb ik een etage gehuurd en ingericht voor een
half jaar!
Ik hou nogal van kerstmis maar kon gewoonlijk op mijn kleine kamer en
met mijn budget niet veel aan kerst doen. Dat jaar had ik een grote kerstboom met allemaal prachtige glazen en gouden ballen
erin, en m'n huis was net een paleis!
Het begon allemaal in een prachtige zomer in de vorige eeuw, toen ik,
berooid, dakloos en (vooral geestelijk) doodmoe en uitgeleefd was, na achttien (!) jaar een opgejaagd en misbruikt hondenleven
geleid te hebben.
Al jaren kende ik uit de homo-prostitutiewereld
een man, die altijd al reuze aardig en generieus jegens mij was geweest. Hij woonde in een klein, overvol met nutteloze spullen
volgestouwt huisje in een achterstandswijk van Den-Haag, waar hij al meer dan vijftig jaar had gewoont.
Nu was het geval dat dit huis in een renovatiegebied
stond en de man (laten we 'm Wim noemen) door de gemeente gedwongen werd naar een ander huis te verhuizen.
Of het nu aan deze op handen zijnde, gedwongen,
verhuizing te wijten was (volgens zijn eigen zegge), of toch aan anderszins invloeden die al jaren in hem gesluimerd moeten
hebben (volgens de mijne), Wim onderging plotseling een gedragsverandering- hijzelf meende de ziekte van Alzheimer te ontwikkelen,
en wanneer ik bij hem op bezoek kwam was hij zeer gedeprimeerd en ongerust (hij leed aan chronisch slaapgebrek) en door zijn
leeftijd (in de zeventig) en z'n (werkelijke) ziekte niet meer in staat voor zich zelf te zorgen, temeer daar hij steeds vreemder
gedrag ging vertonen.
Zo kwam hij eens huilend met een boterham
met hagelslag de keuken uit, terwijl hij daarin was gegaan om een kopje koffie voor mij te zetten en stamelde dan: 'Ik ben
helemaal niet goed meer, hoor!' en herhaalde: 'Ik weet het niet meer, ik weet het niet meer!'.
Op het laatst kon hij ook niet meer voor zich
zelf zorgen: hij douchde niet meer, want dat vond-ie zonde van het warme water en in de keuken rommelde hij met restjes eten
en vuile doeken en werd eens panisch toen ik een bodempje koude koffie had weggegooid om 't kopje te kunnen gebruiken om er
water uit te drinken: zonde immers van de koffie! En dat terwijl hij toch zoveel geld in z'n huis verstopt had!
Op een dag (ik bezocht hem zo'n zeven, acht
keer per jaar) was-ie er niet, en ik hoorde van zijn buurvrouw dat-ie in een psychiatrisch centrum was opgenomen. Na
een tijdje bedacht ik hem daar eens op te zoeken: als ik geldgebrek had -en dat had ik nog al eens- kon ik altijd bij hem
terecht en wie weet zou hij me nog wat toestoppen.
Maar ik had nog geen enkele notie van de massa
aan gloednieuwe, ongebruikte en naar de riolering stinkende (z'n riolering was kapot en dat liet-ie maar zo, zodat z'n hele
huis stonk) briefjes van vijftig, honderd en tweehonderdvijftig gulden die hij me -indirect- dat bezoek zou toestoppen.
Eerst had hij nog met z'n pin-pas staan
zwaaien, maar kon z'n pin-code niet meer herinneren (hij leed aan een integrale vergeetachtigheid!).
Toen bedacht hij, dat ik dan maar in zijn huis moest 'bivakeren' -ik
was immers dakloos- en al zijn spullen in zou pakken zodat het klaar stond wanneer de verhuizers en slopers voor de deur zouden
staan. Er zou nog wat geld hier of daar liggen en dat mocht ik houden. Voor de moeite!
Ik was vooral blij dat ik nu een voorlopig onderkomen had met electriciteit,
gas en een slot op de deur en even het zware zwerversleven (ik sjokte met een zware rugzak tussen bos/strand dagelijks heen
en weer) kon laten rusten.
Ik had zelfs een t.v. en telefoon tot m'n beschikking!
Wat het geld betrof maakte ik me weinig zorgen: misschien zou er wel
zo'n twaalf-, dertienhonderd gulden liggen, wat ik goed zou kunnen gebruiken om nieuwe zwerversspullen te kunnen kopen welke
hoognodig vervangen moesten worden zoals een rug- en slaapzak, tent, kooktoestel, schoeisel en goede kleding.
Het is allemaal al zo lang geleden dat ik nu niet meer precies weet hoe
het gelopen is en hoeveel ik eerst vond en wat ik toen dacht en gedaan heb, maar in grote lijnen weet ik nog wel dat ik de
eerste zes weken geen rooie cent of iets van waarde vond, wat me zeer ontstemde vanwege mijn aandoening van hevige, chronisch
geldgebrek. Ook bleek z'n kleine huis zo vol te staan met spullen (kleding, kasten, boeken, allerlei gebruiksvoorwerpen en
prullaria), dat 't voor mij -ook na dertig volle vuilniszakken buiten te hebben gezet- ondoenlijk bleek om alles uit te zoeken,
te ordenen en in te pakken in een veel te kleine ruimte dat stonk als een riool en waarin ik ook nog eens zo goed en zo kwaad
als dat ging wonen moest!
Maar van lieverlee ben ik enveloppen met veel geld gaan vinden.
Stapeltjes ongebruikte, splinternieuwe geldbiljetten (geen tientjes of
vijfentwintigjes!) in oude giro-enveloppen gestopt, verstopt onder laden, in kasten en ik weet niet meer waar. Wanneer ik
me goed herinner vond ik de eerste keer al twee maal op een dag een pak geld, waar ik al zo'n drie weken (per pak!) nodig
voor zou moeten hebben om het op te maken (en da's veel voor iemand die gewend was om van dag tot dag te leven!). Maar al
gauw bleek dat er veel meer lag.
Ik weet nog goed dat een van de eerste dingen die ik van het geld kocht
een knalgele Tenson MPC-regenjack was -ik was een Tenson-fan maar had slechts sporadisch kans gezien een jas van ze te kopen
(omdat die dingen zo duur zijn), nu kon ik met alle gemak de mooiste uitzoeken en 'm zonder met m'n ogen te knipperen afrekenen,
waarna ik vol trots ermee rondliep- en u kunt er zeker van zijn dat-ie me puik gestaan heeft!
Ik kocht natuurlijk nog meer kleding die ik nodig had en maakte mijn
eerste reizen.
Ik meen dat m'n allereerste reis een binnenlandse was: naar het kuuroord
Thermae 2000 op de Cauberg in Valkenburg, Zuid-Limburg. Deze reis was een ware wraakneming op de armoe welke m'n medemens
me altoos gegund had en hun egoisme welke mij zo had getroffen. Dat zat zo:
Toen Thermae 2000 gebouwd werd schreef ik ze al een brief waarin ik schreef
dat ik zo van kuren houd en ooit zelf een kuuroord of gezondheidscomplex bouwen wil. Toen Thermae 2000 af was lukte het me
om om het jaar, met m'n vacantiegeld, er een of twee dagen te verpozen, als ik 's-nachts in m'n tentje buiten sliep!
De laatste jaren echter was m'n finacieele situatie echter zo slecht,
dat het me zelfs niet meer lukte om eens in de twee jaar een bezoek te brengen, en toen ik ergens las, dat ze het complex
uitgebreid hadden met een hotel alwaar thermisch- en bronwater uit de badkranen stroomden, zodat de gasten niet alleen van
alle sauna- en kuuraccomodatie's gebruik konden maken, maar ook nog eens op de eigen kamer konden genieten van dit heilzame
water, dacht ik nog bij mezelf: 'deze heerlijkheid zal wel nooit de mijne worden want ik kan dat allemaal niet betalen!'
Toen ik rijk was ben ik natuurlijk eerst naar dat hotel gegaan- er was
zelfs een aanbieding van een drie-daags all-in arrangement voor achthonderdvijftig gulden, waar ik toen prompt gebruik van
heb gemaakt! Drie heerlijke dagen van rust, sauna's, heilzaam water, lekker eten en een prachtig uitzicht in een van
de mooiste gebieden van Nederland!
Toen al -toen ik op een uitje naar Aken op een terrasje 'n kopje koffie
nuttigde en overdacht wat ik met het geld zou gaan doen- bedacht ik me niets op zakelijk gebied te gaan ondernemen en er lekker
van op vacantie te gaan, en wel zou zien waar het schip zou stranden- terwijl ik het meeste geld nog zou vinden.
Terug in Den-Haag bleef ik regelmatig geld vinden en moest een kluisje
huren om het allemaal veilig te stellen, want op de bank zetten kon niet en ermee rondlopen zou gekkenwerk zijn.
Mijn volgende twee reizen zouden wederom een wraakneming zijn, namelijk
een vliegreis naar Hamburg en een trein/boot reis van de hanzestad naar Kopenhagen! Dat zat zo: In de jaren ervoor was ik
een paar maal deze richting op gegaan met m'n vacantie(geld): eenmaal per fiets vanaf de Nederlandse grens tot aan Romo,
het meest zuidelijke Deense waddeneiland in de Noordzee, en eenmaal met de bus naar Hamburg, waarna ik een looptocht ondernam
naar Flensburg, een overigens prachtige tocht die ik in Schleesweich afbrak, omdat ik na zeven dagen genoeg gelopen had.
De eerste (fiets-)tocht had ik eigenlijk naar Kopenhagen willen reizen,
maar u begrijpt het al: geldgebrek noopte mij terug naar Amsterdam te gaan. De tweede (wandel-)tocht had ik dolgraag naar
Flensburg gereisd, maar om dezelfde reden ben ik eerder terug naar huis gegaan dan ik zelf eigenlijk wilde.
Nu kon ik een vacantie-reis gemakkelijk betalen, en ben dus met het vliegtuig
naar Hamburg gevlogen om vervolgens, na eerst wat site-seeing gedaan te hebben, een of twee dagen later per (boot-)trein naar
Kopenhagen te reizen, waar ik een vliegretourtje Amsterdam nam! (ik had een beetje heimwee, wilde wel weer eens een lekker
blowtje kunnen roken en een retourtje was goedkoper dan een enkeltje)!
In Den-Haag vond ik nog meer enveloppen, stelde het geld veilig en enkele
weken later vloog ik met de KLM terug naar Kopenhagen.
Toen ik boven de baai waar de stad aan ligt met het vliegtuig een grote
draai maakte (onderweg had ik 't gebied dat ik door de twee reizen- waarbij ik natuurlijk gebruik maakte van een goeie landkaart
(ik, kaartengek) zo goed had leren kennen, vanuit de lucht gezien, met het fantastische perspectief wat je vanuit een vliegtuig
hebt) en ik naar m'n mooie, nieuwe rugzak keek, had ik werkelijk het gevoel de rijkste zwerver op aarde te zijn en nu,
na twee budget reizen naar dit gebied, dubbel en dwars 'wraak' te nemen door zo fantastisch (per comfortabel en snel vliegtuig)
en mooi (m'n nieuwe, mooie kleding en spullen en m'n vele poen!) hiernaartoe te reizen en dan op een manier zoals vele andere
rugzaktoeristen alleen maar over mogen hebben dromen, n.l. zo rijk!
Ik heb de volgende dag de reis voortgezet per trein dwars door Denemarken
naar Esbjerg -de kustplaats die ik ten tijde van die fietstocht vanwege geldgebrek niet kon bereiken- ben in Odense uitgestapt,
heb toen 's-middags besloten verder naar Esbjerg te gaan, alwaar ik een bootreis charterde naar Engeland.
In Londen aangekomen -waar ik per auto van mijn slaapje op de boot, een
aardige, jonge jongen van een jaar of negentien, twintig -een verhaal waar ik later nog op terug zal komen- naar toe gereden
was, nam ik een hotelkamer en ben (de volgende dag reeds!) met de plain naar Schiphol gevlogen.
Snelheid zou al mijn reizen gaan kenmerken. Na een dag of vijf, zes of
zeven verlangde ik weer naar een joint en normale omstandigheden en bedacht -nu ik immers genoeg geld had- dat ik na een tijdje
altijd wel weer op reis kon gaan, indien ik dat wilde.
Terug in Den-Haag vond ik op een gegeven moment het tijd worden, om het
huisje te verlaten.
Wim zag ik niet meer en z'n stinkend huisje vol troep bleek een onoverkomelijke
barricade te zijn waar ik nooit uit zou komen.
Ik heb op mijn pagina Vreemde Zaken al verteld over een bepaald voorgevoel
dat me gewaar werd bij belangrijke of waardevolle zaken die ik op het punt stond te vinden of overkomen.
In die tijd -ik weet nog goed dat de heerlijke zomer en het vele geld
me in een bepaalde roes had gebracht- kreeg ik op mijn speurtocht naar enveloppen (ik wilde perse niet dat ik geld voor de
verhuizers/slopers achter zou laten- alhoewel ik moet bekennen dat dat hele fijne en aardige jongens (kunnen) zijn) een voorgevoel
van nog veel meer geld dan ik al gevonden had (en waarvan ik reeds een groot deel had opgemaakt!).
Van mijn Duitse/Deense reis terug ontdekte ik dat er was ingebroken en
dat men -het moet een aardige dief geweest zijn- alleen de kleurenteevee ontvreemd had. De rest was onaangeroerd gebleven.
De dief moest eens geweten hebben, maar zelfs dan zou-ie onmogelijk
kunnen vinden waar ik twee maanden over had gedaan om het te vinden!
Op een avond heb ik de knoop doorgehakt en ben nog eens goed gaan zoeken
op plaatsen waar ik al geweest was. Een van die plaatsen was onder de planken van het kastje onder het aanrecht in de keuken.
Ik had daar, toen ik nog niets gevonden had, wel eens onder gekeken, maar toen niets gevonden.
Nu wist ik dat ik verder, dieper moest zoeken. Ik haalde de planken weg
en voelde met m'n handen onder de planken van het kastje ernaast en...Bingo! Er lag een geldkistje!
Vol verwachting -maar ik weet nog goed hoe ik weigerde blij te worden
voordat ik gezien had wat erin zat, 't kon immers nog vol zitten met waardeloze paperassen- nam ik het zware kistje naar de
gang, waar ik het met de vele sleuteltjes die ik her en der gevonden had probeerde open te maken. Enige paniek besloop me
toen ik merkte dat geen van de sleuteltjes op het slot paste.
Toen besloot ik letterlijk er de botte bijl in te zetten en het verbaasde
mij -'t was toch 'n orginiele, weliswaar oude, geroeste, safe- hoe snel ik al een breede gleuf tussen de bodem en een van
de zijkanten geforceerd had.
Mijn hoopvolle verwachtingen kwamen al gauw uit toen de eerste volle
giro-enveloppen uit het geldkistje gleden. Ik opende de enveloppen en trof er eveneens dikke stapeltjes ongebruikte -zo glad
als spiegels- biljetten van de Nederlandse Bank aan. Maar er zat nog meer in het kistje, nog meer dikke, gevulde, zware enveloppen!
Ik heb ze er allemaal uitgehaald en stuk voor stuk waren ze totaan de
rand toe gevuld met heerlijk, zalig, echt geld!
Ik weet niet hoe een ander zich gevoeld zou hebben als hij in de
situatie was geweest waarin het tafereel dat zich daarna afspeelde zich voltrok: met een kapitaal aan geld voor zich
in een naar de riolering stinkend, klein, oud, totaan de nok toe gevuld met kleding, kasten en spullen en weet ik niet allemaal
nog meer benedenwoningkje, waarin hij twee warme zomermaanden had geleefd en waar zoveel gebeurd was, midden in die afbraakwijk
waarin de mensen, die voor minder dan een-zesde van dat bedrag vol liefde m'n nek hadden willen doorsnijden welhaast niet
te tellen moeten zijn geweest, die nog nooit meer dan vijftienhonderd gulden bij elkaar had kunnen sparen -en dat was
al bijna twintig jaar daarvoor-, die echter uit een familie kwam, die op de markt stond en daardoor weliswaar aan veel geld
gewend was, maar zoveel?! En dat nadat ik al zoveel gevonden c.q. gespendeerd had!
Ik heb het allemaal twee maal geteld, maar was de tel al weken daarvoor
kwijtgeraakt. Het was een vreemd getal met drie zessen, 't symbool van de duivel. Typisch was ook, dat tussen al dat geld
wat ik in de weken daarvoor gevonden had en in dat kistje zat geen enkel briefje van duizend -de waardevolste coupon zoals
u weet- tussen zat, behalve (in het kistje) zes van die groenen!
Het was samen ongeveer twee keer zoveel als wat ik in de tijd ervoor
gevonden had.
Ik geloof dat ik daarna niks meer heb gevonden, dat ik zelfs niet eens
meer gezocht heb. Het kon me niks meer schelen als er wat over was gebleven voor de inboedelopkoper of de gelukkige vinder
die wellicht in een of ander nog een verstopte enveloppe zou vinden.
Tot hier, wist ik, en ik maakte dat ik 't stinkende krot voorgoed verliet.
In de kamer van het Mercure-hotel in Den-Haag legde ik nogmaals alle
briefjes geordend voor me uit. In de dagen daarna zou ik besluiten de reis naar Thailand te gaan maken, met in mijn achterhoofd
al -misschien zonder dat ik het zelf wist- de reis rond deze aardbol, die ik zo graag maken wilde...
Wat ik in die tijd allemaal gedaan heb en hoe ik leefde weet ik niet
goed meer.
Ik heb geen grote uitgaven gedaan en betrekkelijk eenvoudig geleefd,
maar wel goed natuurlijk.
Al voor de avond waarop ik het kistje vond, maar ook op de avond
waarop ik het kistje vond en daarna, ben ik naar het casino gegaan. Natuurlijk niet om m'n geld te vergokken, maar omdat dat
de plek was, waar ik nog enigzins mezelf kon zijn: tussen de allerrijksten- althans, zo ik me voorstelde.
Toen brak het moment aan, waarop ik naar het
Verre Oosten vertrok.
Als je nog nooit op de andere kant van de
wereld bent geweest maar zo graag reis als ik dat doe (ook toen ik nog niet rijk was), weet je hoe het is om naar de
andere kant van de wereld te reizen, waar je ook woont! Ik zou naar daar gaan, waar het 's-nachts overdag is en overdag 's-nachts.
Maar ik zou ook daar gaan, waar alles -ja, werkelijk- op z'n kop gebeurt, zonder van die aarde eraf te vallen of ook maar
iets te merken.
En ik zou voor het eerst van mijn leven een
lange vliegreis maken, en in de tropen zitten, in een land, waar weliswaar veel Europeanen kwamen en de tweede taal Engels
was, maar waar ik nog geen heg of steg kende of ook maar wist waar ik was!
Ik heb de juiste kleren en spullen gekocht,
de benodigde prikken en landkaarten gehaald en ben maar vertrokken, er zat voor mij niets anders op, zo een gevoel had ik.
Ik moest nu alleen nog maar naar Thailand
toe.
Ik kon er drie weken blijven en kon dan met
een vlucht terug naar Nederland, maar ik ben nooit meer terug gegaan. Na negen dagen hield ik het voor gezien, heb de
wereldkaart en mijn opblaasbare wereldbol voor me genomen en ben verder gereisd naar Hawaii.
Ja, ik houd veel van reizen, maar vlug reizen
ben ik verzot op!
Hawaii is zalig! Een waar paradijs,
zeker voor iemand die net de hoofdprijs getrokken heeft. Het weer is er lekkerder dan in Thailand -niet warmer, niet
kouder- maar lekkerder. Verder is de in Thailand wijd verbreide armoe op Hawaii -en zeker in de toeristengebieden- veranderd
in een prachtige rijkdom. Een kop koffie kostte er twee-en-een-halve dollar en de vele dure winkels showen er de prachtigste
zaken.
Heel mooi op Hawaii zijn de gallerie's waar -althans toen- fantastische
schilderijen hingen van kleurrijke onderwatertaferelen verrijkt met de fantasievolste, prachtigste figuren en achtergronden.
Unieke beeldende kunst!
Hawaii is heerlijk, maar Hawaii is Amerikaans. Ik schok me een hoedje
en vroeg me af, of ik wel op vrije bodem was toen ik in een park een bord zag staan, waarop gedreigd werd met een hoge boeten
en 'up to vife years in prison' voor het voeren van de vogels! Welkom thuis!
Na een paar dagen vond ik het tijd worden om verder te gaan. Ik wilde
met de boot naar het vasteland (van de USA) varen, maar dat bleek onmogelijk (er vaart geen boot!).
Dus nam ik de vijfde dag het vliegtuig naar Los Angeles- en toen
gebeurde datgene -het enige waar ik nu nog spijt van heb dat fout ging in die negen maanden- dat m'n wereldreis fysiek wel slagen deed, maar sentimenteel volledig mislukken deed.
In het vliegtuig naar L.A. bekroop me de angst
van allerlei criminelen die het op m'n geld gemunt hadden. Ik zag de lichtjes van de miljoenenstad onder het vliegtuig en
dacht dat ik in een grote, criminele en gevaarlijke stad terechtkwam waar je op elke straathoek door een crimineel die op
je geld uit was de nek doorgesneden kon worden.
Tegelijkertijd -ik moet last van een
psychose gehad hebben- kwamen de Amerikanen, die me elk leken te verwelkomen met een "Go home", en een vijandschap aan de
dag legde, die zo persoonlijk was dat ik er op z'n zachts gezegd bang van werd, zo onvriendelijk over dat ik -terwijl ik van
plan was geweest en zo graag had gewild heel Amerika door te reizen, over Las Vegas, de gokstad, Dallas, 't ruimtevaartcentrum
en de cowboy- en countrystad Nashville, en natuurlijk New-York- een enkeltje Schiphol heb genomen, uit pure angst en heimwee
naar de gewone situatie.
Ik heb nog een weekend in een hotel
gezeten, vlak bij het vliegveld, maar heb van de stad niets gezien. Heb geprobeerd per bus naar Las Vegas te ontkomen, waar
het voor mijn gevoel wel veilig was, maar kon niet uit de wir-war van busverbindingen komen in een vreemd land waar een treinstation
welhaast net zo zeldzaam is als een vliegveld hier!
Mijn fout die ik op het vliegveld van
L.A. maakte, of eigenlijk al op Hawaii, was dat ik niet het vliegtuig naar Las Vegas heb genomen.
Daar zou voor mij alles veel overzichtelijker
zijn geweest en had ik een heerlijke etappe van de reis kunnen meemaken, temeer ik zo van gokken houd!
Ik had 't cowboy-land Texas kunnen zien
-het bolwerk van het Amerikaans concervatisme-, maar ook de ruimtevaart- en muzieksteden kunnen bezoeken, en het machtige
New-York met z'n hoge wolkenkrabbers kunnen zien, om vandaaruit naar Amsterdam terug te reizen. Ik moest al dit moois -een
reis door Amerika met 'planty of money' op zak- zijdelings laten liggen en -te vroeg- naar huis terug keren.
Thuis in Nederland was het mooi nazomerweer,
maar voor mijn verwende en geaklimatiseerde lichaam te koel (na de warme zomer alhier, de sub-tropische omstandigheden in
Thailand, 't mooie weer op Hawaii en 't lekkere in L.A.) en ik ben de volgende dag al met de hogesnelheidslijn naar de Franse
Riviera gereisd. (Lees tevens op mijn pagina Vreemde zaken m'n verhaal: Een nacht met de zon.)
Zuid-Frankrijk is zalig, maar ik heb
een keer overnacht in Nice, Marseille -vanwege de vele Noord-Afrikanen- zijdelings laten liggen, en na twee dagen ben ik weer
naar het noorden afgereisd. Ik weet nog hoe ik in Parijs de verbinding met de Thalys heb gemist en per nachttrein over
Brussel (na alle luxe van vliegtuigen en hogesnelheidstreinen een godspe) naar Holland ontkomen ben.
Ik zou niet meer gaan reizen tot in november,
toen ik al lang en breed een grote, ruime kamer had ingericht en een retourtje Belfast kocht en mijn geld, toen al, redelijk
zag slinken.
Ik had nog wel veel, maar er kwam niks bij,
en de komende twee (feest-)maanden zouden erg duur gaan worden. Maar ik heb het allemaal, tot de laatste cent toe, gemakkelijk
en gul uitgegeven.
Het Obelix-effect had reeds begonnen te werken.
Toen ik van m'n wereldreis terugkwam en mezelf
afvroeg wat ik me nog zou wensen, hoorde ik mezelf antwoorden: een mooie woonruimte.
Dus ging ik op zoek naar een woonruimte en
richtte deze zo goed als ik kon in. En dat ging dus wel goed: zoals ik eerder al noemde, en tegen kerstmis zat ik in m'n mooie
pakkie in 'n waar paleisje en leefde als een dandy -een heerlijke, gemakkelijke tijd.
Eind november ben ik naar Belfast gereisd,
om drie redenen.
Wie op de kaart kijkt ziet in het noord-oosten
van Nederland Hamburg en Kopenhagen liggen, in het zuiden de Franse Riviera (aan de ene kant, aan de andere kant de Atlantische
Oceaan), en het leek me dus niet meer dan normaal dat ik nu eens naar het noord-westen af zou reizen (ik heb altijd de neiging
om in rondjes te reizen). Tegelijkertijd zou Belfast, wat aan de Atlantische Oceaan ligt (ruim genomen) me de kans geven
langs de kust van die grote zee te lopen in een woeste, ruige omgeving die ik enigzins van onze eigen, Hollandse kust kende
-ik had daar immers jarenlang rondgezworven- en net iets ruiger en wilder is. (Ik ben een liefhebber van kusten, en vertoef
het liefst op de grens van water en land.)
Ten derde -ik moet het hier bekennen-
was het voor mij een goede reden om Belfast te bezoeken, omdat deze stad (zoals u wellicht weet) in oorlog is! Dat zat
namelijk zo: Mijn hele leven ben ik door heterofielen (en later ook de homofielen)
misbruikt, mishandeld, bestolen, sexueel geintimiteerd, gepest, valselijk beschuldigd, bedreigd en mishandeld en gediscrimineerd,
kortom: gemarteld. Dit alles heeft zich kunnen afspelen enkel en alleen omdat ik zoveel zwakker was tegenover een waar leger
van kwaadsprekers, kinderbeulen en kinderdieven (als kind werd ik al door hen van mijn moeder afgenomen en naar een internaat
-lees gevangenis- afgevoerd, niet omdat ik crimineel of onhandelbaar was, maar omdat dat -volgens hen- beter voor mij was!).
Nu ik 'rijk' was was ik dus een heel stuk
minder weerloos als ik altoos geweest was (nu ik wapens kon aanschaffen), en, toen ik wederom mezelf afvroeg wat ik me
nog wensde, wist ik dat ik deze kindermisbruikers hun welverdiende straf geven wilde.
Wanneer vredestijd me zoveel verdriet aandeed-
misschien dat de oorlog me dan wat geluk gunde!
Ik zou bommen kunnen plaatsen op drukbevolkte
plaatsen -waar veel homo's en hetero's kwamen- en persoonsgerichte straf-aanslagen kunnen uitvoeren. Dan zouden deze criminele
onderdrukkers en terroristen eens de andere kant van de madaille kunnen zien en voelen, wat ze mij -ongezien- hadden weten
aan te doen!
Belfast is een prachtige stad- op sommige
plaatsen kun je achter de straten de groene heuvels ontwaren. En ik was er in een tijd, waarin reeds volop de straten en winkels
in kerstsfeer gedrenkt waren. Vanuit m'n kamer in het Europe-hotel keek ik uit over de stad en de kust waaraan ze gebouwd
was.
Na twee dagen ben ik per trein naar Larne
gereisd en ben van hieruit gaan lopen langs een woeste zee. 's-Avonds heb ik een hotelletje genomen en de volgende dag al
had ik er genoeg van en ben teruggegaan naar Nederland. Hier heb ik de heerlijkste zalm gegeten die ik ooit geproefd heb.
Ja, Ierland is prachtig en zeker een bezoek
waard!
Terug in Den-Haag ben ik me ook maar op de
kerstdagen gaan voorbereiden. Ikzelf kom nou niet bepaald van gegoede familie, maar wat ik wel wist was dat 'n heer met de
feestdagen in een net pak loopt. En dat bij dat pak mooie manchetknopen horen. Dat werden met mijn budget dus diamanten manchetknopen,
en die combinatie luidde voor mij een nieuwe hoofdstuk in, waar ik -kunstenaar in hart en nieren- tot op de dag van vandaag,
nu het geld al lang op is, de uitwerking van proeve, nl. mijn liefde voor edelstenen en sieraden.
Voordat ik geld had was ik weliswaar een kunstminnend
persoon, maar dat had zich nooit verder uitgestrekt tot de schilder- en tekenkunst, architectuur, literatuur (Shakespeare),
fotografie en reclame, en (teken-)film. Toen de eerste diamanten m'n lichaam sierden begon een liefde op te bloeien voor (samen
met een goede zicht op) edelstenen en sieraden. Had u mij voor dien tijd een goedkoop ringetje met een diamantje getoond-
had ik niets gezien. Nu weet ik (en zie ik) dat er een wereld van verschil is tussen 'n ring van de juwelier bij u op de hoek
en -pakweg- een van Esfahan in Rotterdam of Steltman in Den-Haag (waar onze geliefde Zijne Koninklijke Hoogheid Hare Majesteit
de Koningin haar inkopen doet!).
Ik weet nog goed hoe ik me verbaasde dat die
haast magische steentjes van opzij -in gewoon grijs daglicht- geen enkele schoonheid vertoonden, maar, bijv. boven het groene
roulette-laken van het casino, en onder de spotlichtjes die daarboven hangen, een haast ijzingwekkende schoonheid en macht
aan de eigenaar ten toon spreidden, die heel wat mensen (lees vrouwen) een gruwlijke jaloersheid in hun harten deed ontwaren.
Welk een prachtige fonkeling!
In Amsterdam zag ik een paar prachtige manchetknopen
in de etelage liggen, met diamanten zo groot als koeienogen!
Goud, niet vierkant, maar de randen, hoeken
en het oppervlakte afgerond, voor maar tweeentwintighonderd gulden! Ik besloot ze meteen te kopen, maar binnen wachtte
mij nog een aardigheidje, want de dame die achter de toonbank stond deed er prompt nog honderdvijftig gulden af, zodat ik
ze voor een koopje mee mocht nemen.
Helaas heb ik ze niet kunnen houden (net zoals
de meeste andere sieraden die ik gekocht heb), omdat ik de rente van een paar tientjes bij de leenbank niet op kon hoesten,
zodat ze geveild werden voor (toch nog) Fl.650,- aan de gelukkige bieder!
Maar dat is nog lang niet het hele sieradenverhaal.
Ik had een gouden schakelarmband, compleet met een gouden dolfijntje
of walvisvin (weet ik al niet meer!), gekocht op Hawaii. Verloren/ontvreemd in het casino!
Een diamanten (dames-)ring met vijf behoorlijk grote diamanten (geveild),
een prachtige titanium/gouden dasspeld (van de Bijenkorf -over de vijfhonderd gulden), met een diamantje en een goud streepje
(stond zeer stijlvol bij mijn donkergrijze pak!). Verloren in Rotterdam, wat zo jammer was omdat ik toen allang geen geld
meer had, maar wel (de meisjes) kon imponeren met de speld op mijn kraag of vestzakje.
Ik had in de Scheveningse Palace Promenade een horloge met gouden kast
op de kop weten te tikken- afgeprijsd van -naar ik meen- zeshonderdvijfenzeventig naar vierhonderdvijfentwintig gulden: enkele
jaren geleden gestolen door Turken in de gokhal te Zandvoort (waar ik helemaal ziek van was, daar ik nooit meer de kans zal
krijgen een dergelijk indrukwekkend gouden polshorloge zoals deze te kopen, of ik moet nog 'ns zo rijk worden!).
Een losse diamant (vraag me niet naar de eigenschappen) van vijfhonderd
gulden liet ik op straat uit m'n vingers glippen. Nooit meer teruggevonden! M'n losse parels van Hawaii, waar ik nog ruzie
over had staan maken met de verkoopster, omdat ik -ja echt!- geen (natuurlijk veels te dure) gouden hangertje erbij wilde
kopen, zodat ze mij geen parels wilde verkopen (my attitude, de oplichters!), en mijn prachtige, (echte) gekleurde steentjes
uit Thailand, per ongeluk zelf weggegooid nadat ik ze iets te goed verstopt had!
En last but not least: mijn regenboogring, die ik nog steeds bezit (ligt
momenteel bij de leenbank te Amsterdam) en af en toe nog draag- wanneer mijn budget het toelaat.
Aanvankelijk wilde ik een regenboogring laten
maken (een witte, gele, oranje, rode, paarse en blauwe steen) met diamant, smaragd en robijn, maar bij navraag bleek dat nog
een hele toer te zijn. En m'n geld raakt zo langzamerhand op! (er kwam tenminste geen cent bij!).
Bij Esfahan in Rotterdam zag ik toen een veel
goedkopere regenboogring liggen (met peridoot, opaal, amethist, granaat, citrien en nog iets), die er fantastisch uit zag
voor maar dertienhonderdvijftig gulden! Koopje, mijnheer!
Een heel bijzondere ring, zowel kwa ontwerp
als kwaliteit der stenen.
De kerstdagen van dat jaar moeten prettig
gelopen hebben, al is het allemaal weer zo lang geleden dat ik er weinig meer van herinneren kan. Ik zal wel naar het casino
geweest zijn en lekker hebben gegeten.
Ja, vreemd is dat: eenzaamheid is een lastige
levensgezel, maar wanneer je plots zo rijk bent geworden krijgt ze een vreemde, haast bizarre bijsmaak en verwordt ze van
een lijdend voorwerp in een zelfgekozen beperking, omdat je diep in je hart weet dat al 't andere zo immoreel is!
Na de feestdagen hab ik het leven van een
rijke, gevestigde jongeman geleefd. Ik bezocht in m'n nette pakkie casino's her en der in den lande (won niks maar verloor
ook niet meer dan ik verspeelde wilde) en oja, heb nog voor de kerstdagen een computer gekocht waar ik maar geen wijs uit
kon worden (en wat meteen de hoogste uitgave was dat ik in die de hele pereiode in een keer heb uitgegeven).
Ik zag het schip al stranden en heb me voorbereid
op een zachte landing. Twee maanden later begon ik al spullen te verkopen omdat ik geen cash meer had.
Tegen de tijd dat de nieuwe modelijn in
de winkels lag had ik al geen geld meer om een nieuw pak te kopen, wat ik zo nodig had!
In mei of juli heb ik m'n kamer (of eigenlijk
kitchenette) verlaten en ben weer in m'n tentje in 't bos gaan zitten.
Ik had alles wat ik kon verkopen verkocht
en daarvan geleefd en nu dat op was kon ik dus ook geen huur meer betalen.
Toen die avond met dat kistje was 't eerste
dat door me heen ging toen ik al dat geld zag: 'O, als dat straks allemaal op is, wat dan?'
Toen dat moment was aangebroken besefte ik,
dat dat moment niet in 't echt bestond, alleen maar in m'n fantasiewereld!
Ik was 1xrijk geweest en zou nooit meer zo
arm zijn als ik daarvoor ooit was geweest, hoe weinig geld ik ook in m'n zak zou hebben. De zaken en heerlijkheden die me
overkwamen zouden definitief hun indruk in mij achterlaten, en -alhoewel ik nog zielsveel van geld hou- het zou me nimmer
meer tot enig verdriet stemmen als ik 't niet meer bezat- ik droeg immers het Obelix-effect met me mee!
Sinds die tijd leef ik weer op -of liever
gezecht onder (tenminste de tweede helft van de maand!)- het bestaansminimum.
Eenmaal -zopas nog- opende vrouwe Fortuna
de doos van Pandorra nogmaals voor mij!
Ik won de Jackpot van maar liefst bijna tweeduizend
Euro!
Even waande ik me weer in de goede, oude tijd,
werd ik weer die rijke zwerver die in z'n mooie, schone pakkie de interessante plekken in luxe afreisde.
Soms droom ik nog wel eens van 'n gemakkelijk
leven. Niet dat van tussen de a-socialen en armoedzaaiers.
Ze maken me ziek en boos. Dan droom ik weer
van fantastische bedragen, luxe reisjes en nette, aardige mensen.
Wat kan 't leven toch mooi zijn!
Alhoewel ik bekennen moet dat het leven als
bezitloze wildkampeerder (zonder woning), zo dicht in de natuur, ook wel z'n charme heeft!
