49

De Nieuwe Hilterman

't Leven van DNH

Ik ben geen vondeling. Maar tot mijn zesde jaar wist ik niet beter, of ik had geen moeder, net als alle andere kinderen in het tehuis waar ik woonde, door hun ouders achtergelaten.

Toen ik ouder werd en de situatie in ons gezin beter kon inschatten, besefte ik al gauw dat ik misschien geen vondeling of wees was, daar mijn echte ouders nog leefden en bekend waren, maar dat mijn gevoel dat van een thuisloze wees nader stond dan dat wat mijn ouders mij meegaven.

Ik was het negende of tiende kind!

Omdat mijn moeder ons niet kon opvoeden -waarom ze ons dan op de wereld zette weet ik en waarschijnlijk zij ook niet- kwamen wij al vroeg in kindertehuizen en jeugd-internaten terecht, wat, achteraf beschouwd, meer op een gevangenisstraf geleek dan het gezinsvervangend tehuis waar het voor door moest gaan.

Het zou de grondslag worden van een allesomvattende en allesdoordringende haat tegen mensen in het algemeen en autoriteiten en voogdijraad -die me onschuldig gevangen hielden in die kind-vijandige omgeving- in het bijzonder.

Een haat welke me nu nog, wanneer ik ook maar de kans had, op de meest onmenselijke manier alles wat de heterofielen mij als kind hebben aangedaan, zou doen wreken, waarbij misdaden als de Holocaust en misdadigers als Osama Ben Laden zouden verbleken, wanneer je ze ernaast zou leggen.

Ja; ik voelde me misschien vroeg ongewenst op deze aarde, en wist al jong hoe feitelijk misdadig, misbruikend en harteloos de heterofielen -die mij met hun ontucht verwekt hadden- tegen kinderen zijn, maar niemand kan zeggen dat ik geen rechtvaardiging of vergeldingsdrang bezit van het onrecht dat voortvloeide uit de liefdeloosheid en haat die ik bij deze wezens bespeurde, en een drang deze onverbiddelijk -met een grote daad, voor eens en voor altijd- van de wereldkaart te kunnen vegen; de heterofielen die onschuldige kinderen als ik gevangen hielden, ze afbeulden als slaven en verboden onderling de jongensliefde te bedrijven -een marteling die voor zichzelf spreekt- en je strafte wanneer je niet aan hun onmenselijke eisen voldeed- en dan daar nog een ziekelijk genoegen in wisten te ontdekken, waarbij mijn haat en wraakzucht jegens hen zou verbleken tot een heilige taak, die ik plichtsgetrouw voldoen moest, waarvan ik zou genieten omdat wraak nemen op zoveel misdaad net zo bevredigend is als goede sex, maar dat duivelse genoegen waarmee de hetero's haast pathalogisch mee behept leken te zijn, me volstrekt vreemd was, verbaasd als een kind, dat voor het eerst een trein of vliegtuig ziet!

Het heeft me altijd meest bevreemd waarom toch al die mensen zo opgetogen en overmoedig het pad naar de hel volgden.

Hun machtsmisbruik en onderdrukkingssystematiek zouden hen altoos bijziend maken voor dat ene pad, dat naar de hemel leidt, waar geen onrecht of smart nog komen zal!

Op school was ik een benedenmaatse leerling. Ik was veel meer bezig met mijn fantasieen en mijn kunst, waarin ik een wereld vond waarmee zich de echte -o zo liefdeloze- niet meten kon.

In die tijd (ik moet een jaar of twaalf geweest zijn) heb ik reeds besloten nimmer een carriere of loopbaan te gaan volgen, maar het alles me te laten komen aanwaaien: wanneer ik in een wereld terecht was gekomen, waarin de liefde die ik voelde zo verdonkeremaand en veracht werd als deze, zou er niets ter wereld zijn, dat meer waard was dan die liefde en plek waar ik me thuis kon voelen!

Toen ik met een jaar vertraging mijn Middelbare schoolopleiding behaalde (met de hakken over de sloot; alleen voor Nederlands had ik een hoog cijfer!), en ik van de kostschool verhuisde naar een kamer in Den-Haag, moet mijn lot al hebben vastgestaan.

Terugbeschouwd heb ik toen wel wat geweten of aangevoeld, maar lijkt het alsof ik niet anders kon, en grote krachten in en rond mij me als het ware dwongen te doen en laten wat er uiteindelijk geschiedde: een aanvaring met een maatschappij, welke ontegenzeggelijk net zo bot en liefdeloos was als de hetero's uit mijn jeugd, zo niet nog wat erger!

Deze zieke samenleving, die mij reeds als kind met verdriet en ontbering vertrouwd maakte, als een kalfje met zijn moeder, zou nu ook mijn persoonlijke wereld als volwassene grondig verknallen en mij zo een wee en heuse marteling aandoen, dat hetgeen wat men mij in mijn jeugd had aangedaan ...inderdaad: slechts kinderspel was!

Ik weet nog goed hoe ik -het eerste wat ik deed- een speciale camera kocht om tekenfilms mee te maken. Ik zag mezelf helemaal zitten in mijn studio/atelier, waarin ik kon experimenteren en groeien en de mooiste dingen kon maken die ik me maar bedenken kon!

Waarom dat allemaal mis is gelopen zal ik dadelijk nog uit de doeken pogen te doen, ik wil hier alleen graag kwijt dat de heterofiele opvoeders -de autoriteiten- de schuld van alles zijn! (terwijl zij nu juist al twintig jaar mij beschuldigen en als dader beschouwen wil!)

Wanneer ik ook maar zo een kleine kans heb zal ik het ze allemaal dubbel en dwars terugbetalen wat ze mij, en ontegenzeggelijk velen met mij, aangedaan hebben.

Toen ik ouder werd en wat meer evenwichtiger, zag ik in dat mijn strijd tegen de boze buitenwereld een verlorene was, en dat ik mezelf neer zou moeten leggen bij het armlastige feit, dat ik -in ieder geval niet tijdens mijn aards bestaan- nimmer genoegendoening en eerherstel zal ontvangen, of het zou een godsbeschikking moeten zijn die mij -enigzins te laat- ontlasten kon! Dan zou diezelfde God toch een verdomd goede reden moeten hebben om mij eerst -voordat hij me redde- zo verloren te laten lijden!

Men zoue iedere keer dat men terugkijkt op het leven dat achter hem ligt, zich eigenlijk voor moeten stellen reeds -op dat moment- gestorven te zijn, om waarlijk vast te kunnen stellen, of het leven dat men leeft zinvol is of niet.

Ik had reeds op jonge leeftijd telkens het gevoel een verstotene, een dwaler in het land Liefdeloos en Onrecht te zijn, en de pijn en radeloosheid die dat teweegbracht maakte, dat ik al jong fatalistisch geworden was, en onder het motto: 'alles is toch al verloren' grote fouten gemaakt heb, die anderen -die dat lijden vreemd waren- niet hebben hoeven te maken.

De andere kant van die ervaringen echter is, dat ik de vuile kant van de samenleving -de dubbele bodem- duidelijk gezien heb, dus op de hoogte ben van de doortraptheid van de mensen om mij heen, een werkelijkheid die in geen krant of boek gedrukt stond, maar vele slachtoffers maakt!

Affain, ik zat dus op de Kunstacademioe in 's-Gravenhage, was 17 of 18 jaar en ...eenzaam.

Vrouwen en meisjes -althans de meisjes en vrouwen die ik kende- trokken mijn belangstelling voor nog geen centimeter: geen trek, mevrouw!

Mannen kon ik beter mee overweg maar sex ...bah!

Ik kon mijn liefde niet kwijt in een heterowereld die zo inferieur met de gevoelens van anderen -vooral kinderen- omspringt, zoveel leugens hanteert teneinde haar eigen tekortschietende ethiek te kunnen bedekken tegen het daglicht, dat het niet zien mocht, en daar op een dusdanig psychologisch infantiel niveau zich manifesteert, dat daar tallozen als onthoofd en gecastreert achter laat.

Zo tevens ik!

Ik heb getekend (oa. tekenfilmpjes), gefotografeerd (ik had toendertijd een doka en een soort van zelfgebouwde animatietafel met lichtbak en kon dus experimenteren met trucage), bezocht musea (waar ik me enigszins de algemene kennis van de beeldende kunsten kon toeeigenen), totdat die 'psychose' z'n intrede deed, welke ik beschrijf op mijn pagina Schizofrenie?

Toen is er iets in me geknakt en heb ik, op een paar werken na - die alles bij elkaar zeker niet onaanzienlijk in aantal waren- nooit meer getekend. (Een van mijn tekeningen kunt u op de DNH-Strandpagina bewonderen.)

Wat dat voor iemand betekent die vanaf zijn kindertijd -zolang ik me kan herinneren heb ik getekend en was gefascineerd in 't beeld- zo graag (en goed) tekende en zeker wist dat-ie later z'n geld in de beeldende kunst zou gaan verdienen, weten alleen maar mensen die zelf altijd graag getekend hebben.

Toen ben ik begonnen te schrijven. Maar laat ik eerst beginnen met hier enkele bekentenissen te doen, die ik aan m'n publiek -van toch, zeker gemiddeld, hogere intelligentie dan 't gemiddelde en de daarbij behorende moraal en zeden- enigzins beschoomd bekennen moet, wanneer ik duidelijk wil maken waarom mijn asperatie's op een carriere (geld en roem) strandde in een regelrechte geestelijke inzinking, en hoe ik uiteindelijk veel beter en ontwikkelder daar uit kwam.

Als kind was het leven zonder vriendschappen voor mij een grote kwelling en kon ik onmogelijk functioneren.

De mensen kunnen (of willen) niet begrijpen dat sex voor kinderen net zo belangrijk is, en kinderen net zo hevig verliefd en geil en vol verlangen kunnen zijn, en dus ook net zo veel recht hebben, en zich net zo veel eenzaam en rot voelen wanneer ze onder een opgedrongen celibaat moeten leven, als zij- de volwassenen. En ik.

Zoals ik reeds hierboven vermelde heb ik door vasthoudende ontbering al vroeg fatalistische gedachten toegelaten, en zo fouten gemaakt, die ik anders nooit had gedaan, wanneer me al dit onrechtmatigs bespaard gebleven was.

(wordt vervolgd)

__________________________________D N H________________________________


				De Nieuwe Hilterman 49



	Home \| 1 \| 2 \| 3 \| 4 \| 5 \| 6 \| 7 \| 8 \| 9 \| 10 \| 11 \| 12 \| 13 \| 14 \| 15 \| 16 \| 17 \| 18 \| 19 \| 20 \| 21 \| 22 \| 23 \| 24 \| 25 \| 26 \| 27 \| 28 \| 29 \| 30 \| 31 \| 32 \| 33 \| 34 \| 35 \| 36 \| 37 \| 38 \| 39 \| dnheen \| 40 \| 41 \| 42 \| 43 \| 44 \| 45 \| 46 \| 47 \| 48 \| 49 \| 50 \| 51 \| 52 \| 53 \| 54 \| 55